Bok
Dikt og forbanna sanning
Endå ein gong ringer Hjorth inn barndomstraumet og den sjelelege smerta.
Vigdis Hjorth debuterte med ei barnebok for 40 år sidan og har sidan skrive ei rekkje bøker i ulike sjangrar.
Foto: Sara Angelica Spilling
Å lese Vigdis Hjorth kan kjennest som å setje seg rett ned på bakken. Ein kjenner kanskje strå og steinar stikke, men kjem tett på grunnen i tilværet.
Også i denne siste romanen søkjer forfattaren nedover og innover. Nettopp ordet «jord» frå gravferdsritualet blir sitert og spunne vidare på: «jorda i meg» viser til ei søking mot det inste og sannaste. Då må ein hente opp att det som har vore skjult, granske det på nytt – og på nytt. Gjentakinga er «tilværelsens alvor», heiter det her, henta frå filosofen Søren Kierkegaard.
Igjen er det familiære traume som blir gravne opp. At slikt fører til djup konflikt med dei som slett ikkje ønskjer nytt lys over løyndomane, er eit tema forfattaren har teke opp i fleire bøker – og dessutan erfart det i det verkelege livet.
I dei to siste utgivingane sine går Hjorth tett på unge kvinner som lid under at dei vaksne rundt henne legg lok på det ubehagelege og generelt manglar styrke til å møte livet ope og ærleg. Både i Femten år, Den revolusjonære våren, og i Gjentakelsen går det på livsmotet laus hos den unge.
Medan det i tidlegare bøker ofte ligg ein tone av ironi over Hjorths prosa, brukar forfattaren dette elementet berre så vidt her, i eit frydefullt sleivspark til ung, mannleg forfengelegskap. Elles er her det djupaste alvor: historia om eit barn som blir krenkt.
Om dikting og frykt
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
