Musikk
Dokumentarfilmen som Alex Gibney har laga om Paul Simon, vert ståande som definitiv.
Gamle opptak kastar nytt lys over Paul Simon som nyleg fylte 83 år.
Foto:
«Eg er nok svært medviten om at du er her med kameraet ditt», seier Paul Simon til filmskaparen Alex Gibney nokre minutt uti In Restless Dreams: The Music of Paul Simon, før han legg til, typisk lakonisk: «Då vert eg oppteken av å spele bra.»
Filmskaparen har nett spurt artisten kva for tankar som går gjennom hovudet hans idet han framfører det vi no kjenner som «Seven Psalms», musikkstykket han gav ut i fjor.
Alt ligg til rette for eit svar fullt av kunstnarlege klisjear, av like delar mystikk og metafysikk, men i staden for å late som om Gibney er fluge på veggen i heimestudioet han er invitert inn i, seier Simon det som det er, utan å kokettere – noko som gjer denne, og fleire andre scener i denne dokumentarfilmen, desto meir autentiske.
Overgangen er elegant når Gibney så hoppar fleire tiår tilbake i neste klipp, der Simon er i eit platestudio saman med Art Garfunkel, og kommenterer kameraets nærvær også der, medan han reflekterer over korleis ein låtskrivar og ein fotograf nærmar seg det biletlege på ulike måtar. Som dokumentarsubjekt kan legender som Simon vere vrine å komme tett på, fordi dei over tid har vorte vande med å posere, å spele rolla som seg sjølv.
Handverket
Med eit omfang på tre og ein halv time kan In Restless Dreams romme eit slikt metanivå, som elles er sjeldan i slike filmar. Det passar godt for Paul Simon, som er ein reflektert og velartikulert type og kan tenkje høgt rundt songane sine og livet som artist på ein interessant måte.
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
