Bok
Ein folkefiende mot samfunnets støtter
Eit innlegg mot ukontrollert digitalisering av barneskulen.
Gaute Brochmann (f. 1980) er arkitekt, journalist i Morgenbladet, redaktør for Arkitektnytt og trebarnsfar.
Foto: Åsmund Holien Mo/Cappelen Damm
Ei bok skriven av ein arkitekt om pedagogikk? Ut frå eigne fordommar vil eg plassere desse to faga nedst på ei liste. Dei har gjort mykje skade, er styrte av skiftande moter og brukar ovanfrå-og-ned-argumentasjon mot annleistenkjande.
Men no viser det seg at Gaute Brochmann ikkje er praktiserande arkitekt, berre redaktør av Arkitektnytt, og elles kritisk kulturjournalist i Morgenbladet. Då har han allereie stige på lista mi, ikkje minst av di boka hans består av kritisk nedanfrå-og-opp-argumentasjon av godt slag. Og endå betre: Boka avslører ikkje berre ovanfrå-posisjonen til pedagogane og skulebyråkratane, men freistar òg å peika på kor argumentasjonslaus og motestyrt han er.
Nettbrett
Ein pedagogisk mote var til dømes å erstatta lukka klasserom med opne klasselandskap, slik kontorlandskap var ein mote innført ovanfrå, på tvers av all empiri. Boka til Brochmann tek føre seg det siste pedagogiske skriket: innføring av nettbrett allereie for fyrsteklassingar. Det Brochmann vil gjera, er fyrst å skildra kva som skjer i barneskulen i og med innføringa av nettbrett der, og korleis kommunehusa har vedteke innføringa av dette. Dinest vil han gje eit oversyn over forskinga om dette, sett i samanheng med politisk og teknologisk historie, slik at vidare diskusjon kan vera fakta- og kunnskapsbasert. Dette er likevel fyrst og fremst eit engasjert partsinnlegg. Brochmann er motstandar av at nettbrett skal innførast som portal for all læring på barneskulen.
Engasjementet viser Brochmann ved å forankra boka i eigne opplevingar – han er far til ein fjerdeklassing på skule i Lillehammer, ein kommune som tydelegvis er komen langt i digitalisering. Han er òg møteplagar på foreldremøte. Stort sett er foreldremøte i den offentlege skulen meint å vera einvegskommunikasjon til foreldra om vedtak i stat og kommune. Men Brochmann er altså ein av desse kverulantane som vil ha svar: Kvifor nettbrett?
Her er den store forklaringa som han meiner å ha funne: Alle er samde i at oppfinninga av PC/Mac, og dinest internett, var store framsteg som har ført til digitalisering i samfunnet, mest på godt. Alle er samde i at born må læra dette. Men kor tidleg og kor mykje? I byrjinga fekk skular eigne datarom der elevane var innom og leika seg. Men så skjedde nokre revolusjonar: I 2007 kom Iphone og i 2010 Ipad, altså nettbrett med berøringsbrukarsnitt og wifi-kontakt med internett, så dei kunne fungera både som mobil og som datamaskin. Ipaden var dessutan mindre og lettare enn ein laptop. No kunne ein tenkja seg at nettbrettet skulle brukast av ungane berre som eit lesebrett for alle pensumbøkene, og dermed spart ungane for tunge ranslar. Men då nettbretta kom, var det som om ein teknologisk tsunami, sett i gang av Apple, Google etc., velta inn over politikarar, utdanningsdirektorat og dei kommunale barneskulane. Nye bruksmåtar kravde å verkeleggjerast: No er nettbretta fylte med appar, og elevane gjer alt skulearbeid via desse.
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
