Bok
¿ Ein nordlending med brei pensel
Karl Erik Harr gjer opp rekneskap for eit usedvanleg flittig liv.
Strandåtinden, som Harr har måla hundre gonger. Her i vinterlys.
Lytt til artikkelen:
8. mai i år, på sjølve frigjeringsdagen, vart Karl Erik Harr 80 år. I ein slik fødselsdato kan ein sjølvsagt finna mykje symbolikk: Her hadde Noreg lenge, frå 1800-talet av, vore eit sjølvstendig kunstland, stolt av sine fjordar, fjell og elvar og skogar, ja, kort sagt sine storslegne landskap, pluss ein og annan bonde og fiskar. Men så, omtrent samstundes med at vi endeleg vart kvitt den tyske militærokkupasjonen, kom ein ny okkupasjon, denne gongen av kunstlivet og særleg frå Frankrike. Vekk med nasjonale bilete, altså norske elgar i solnedgang, og inn med internasjonalistiske abstraksjonar og non-figurative rorschack-flekker.
Men heldigvis fekk vi ei ny motstandsrørsle som rykte inn i byane frå fjordar og fjell og elvar og skogar og saboterte modernistane. To av dei fremste områdeleiarane i denne heimefronten var Odd Nerdrum og Karl Erik Harr, båe sentrale i ei nyromantisk utstilling i Oslo Kunstforening i 1970. Året etter marsjerte Harr åleine inn i Kunstnernes Hus med ei stor utstilling. Der var eg, utflytta nordlending med lengt etter fjell og hav, saman med mange andre som var like oppglødde som det norske folket hadde vore i 1945. Vi ropa like høgt hurra for atter ein gong å sjå slike fjell og dalar i Harrs bilete. Til og med «fjellene selv roper langt hurra». Men modernistane skar tenner.
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
