Fellesskap og tap
Når ein les Folketelling, får ein ei kjensle av at det livet som blir skrive, ikkje er ferdig innskrive i manntalet, men framleis skjer i den teksten ein har framføre seg.
Markus Midré (f. 1975) debuterte som nittenåring til strålande meldingar og vart ei av dei viktigaste stemmene i norsk poesi.
Foto: Pernille Marie Walvik
Diktboka Folketelling av Markus Midré dreier seg om fellesskap og tap og den nokså umoglege freistnaden å sirkle inn ein oppvekst og eit liv. Oppveksten er knytt til Noreg på 1970- og 1980-talet. Det som er interessant å sjå i desse dikta, er at eget heile tida står fram som ein funksjon av noko større enn det sjølv: «det var ikke mitt liv som var avbildet / men livet til alle rundt meg». Minne, sansingar, omgivnader og fjerne og nære personar buset seg i dikta.
Sorg og tap
Tapsdimensjonen er høgt framme i dikta. Sorga er ikkje berre knytt til dødsfall til nære personar, det handlar også om gapet mellom «det som er gjort rede for» i form av fakta og statistikk, og det som ikkje lèt seg fange eller innordne, fordi kategoriane ikkje kan romme desse tydingane, eller det har gått tapt eller er i ferd med å forsvinne: «Skogen vokste opp mellom husene/ jeg stod igjen da// den reiste og forsvant». Heller ikkje minna maktar å halde noko heilt fast, for dei lek og er fulle av manglar. Kanskje maktar ein berre å gripe det forsvinnande i eit gyldig poetisk uttrykk? I nokre vers eit stykke ut i boka kan ein lese at «bare halvparten av det jeg sier/ har rot i virkeligheten, den andre/ halvparten trekker alt den trenger/ fra lyset og luften/ og regnvannet som damper fra trærne».
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
