Pappajenter
Denne fintona dokumentarfilmen riv i hjarta.
Ei dotter møter faren som sit i fengsel.
Foto: Netflix
Dokumentarfilm
Regi: Angela Patton og Natalie Rae
Døtre (Orig.tit.: Daughters)
Ny film på Netflix
I eit fengsel i Washington D.C. førebur fedrar seg på å møte døtrene sine. Det er fyrste gong på veldig lenge for dei fleste. Heime grundar døtrene på kva forhold dei har til fedrane.
Mange gler seg. Nokre gruar seg snarare til å møte ein framand far som har skuffa. Alle er spente på «Date With Dad», ein dag då desse får møtast stivpynta for ein prat og ein dans i gymsalen til fengselet.
Smelteverk
Døtre er full av fine folk. Vi veit ikkje kva mennene har gjort, men lengdene på nokre straffer tyder på at det ikkje er småting. Men dei er ikkje dumme. Sjølv desse har mykje godt i seg. Det raknar sjølvsagt i eigne tårekanalar når hardbarka menn græt i møte med borna.
«Eg forstår godt at filmen vann publikumspris på Sundance-festivalen.»
Nokre av jentene er tenåringar. Andre yngre. Stjerna over alle er fem år gamle Aubrey. Ho er god i matematikk og reknar på kva tid faren blir fri att. Stundom slår håpet rekninga. Ho sjarmerer meg i senk.
Ein kan ikkje anna enn å smelte fullstendig. Møtet gjer noko med mennene òg. Målet er at dei ikkje skal ryke inn igjen når dei slepp ut, og at dei skal påverke døtrene meir positivt. Kanskje blir dei mjukare.
Dokumentarfilmskapar Natalie Rae har med seg aktivisten Angela Patton på regi. Patton starta prosjektet filmen skildrar, og driv organisasjonen Girls For A Change, som skal fremja sjansane for svarte jenter. Rolleblandinga fungerer utmerkt. Engasjementet for saka og kjærleiken til folka er tydeleg. Tilgangen til situasjonane vitnar om at dei har vunne tillit på eit vis alle dokumentaristar drøymer om. Eg forstår godt at filmen vann publikumspris på Sundance-festivalen.
Atterhald
Prosjektet har god effekt, men filmen skjuler ikkje problem. Vonbrot er vanleg. Fengselsindustrien i USA er som kjent pill ròten. Selskapa som tener seg rike på å fengsle flest mogeleg, tek betalt for at familiar skal få ein prat på skjerm, medan dei forbyr vitjingar.
Filmen rettar likevel ikkje nokon flengjande kritikk av systemet. Regissørane held att. Dei styrer unna eksplisitt politikk. Musikken er mild og effektfull i staden for å insistere dramatisk. Kamera og mikrofonar kviler i rommet. Dei plukkar opp fine augneblinkar. Ein høyrer noko tankevekkjande som ein ikkje heilt veit kven som sa. Scenene frå utsida er ofte poetiske. Ljos, mørke og fargar spelar saman.
Tonen er alt anna enn alt eg assosierer med dokumentarfilmar frå USA som vil gjere verda til ein betre stad. Dei blir fort masete og pompøse. Ingen skurkar får passet sitt påskrive i blokkbokstavar i den stilsikre regien til Rae og Patton. Fordommar frå filmhistoria om kriminelle i USA får seg ein knekk. Medkjensla dominerer.
Håkon Tveit
Håkon Tveit er lektor i latinamerikansk kultur og historie ved Universitetet i Bergen og fast filmmeldar i Dag og Tid.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Dokumentarfilm
Regi: Angela Patton og Natalie Rae
Døtre (Orig.tit.: Daughters)
Ny film på Netflix
I eit fengsel i Washington D.C. førebur fedrar seg på å møte døtrene sine. Det er fyrste gong på veldig lenge for dei fleste. Heime grundar døtrene på kva forhold dei har til fedrane.
Mange gler seg. Nokre gruar seg snarare til å møte ein framand far som har skuffa. Alle er spente på «Date With Dad», ein dag då desse får møtast stivpynta for ein prat og ein dans i gymsalen til fengselet.
Smelteverk
Døtre er full av fine folk. Vi veit ikkje kva mennene har gjort, men lengdene på nokre straffer tyder på at det ikkje er småting. Men dei er ikkje dumme. Sjølv desse har mykje godt i seg. Det raknar sjølvsagt i eigne tårekanalar når hardbarka menn græt i møte med borna.
«Eg forstår godt at filmen vann publikumspris på Sundance-festivalen.»
Nokre av jentene er tenåringar. Andre yngre. Stjerna over alle er fem år gamle Aubrey. Ho er god i matematikk og reknar på kva tid faren blir fri att. Stundom slår håpet rekninga. Ho sjarmerer meg i senk.
Ein kan ikkje anna enn å smelte fullstendig. Møtet gjer noko med mennene òg. Målet er at dei ikkje skal ryke inn igjen når dei slepp ut, og at dei skal påverke døtrene meir positivt. Kanskje blir dei mjukare.
Dokumentarfilmskapar Natalie Rae har med seg aktivisten Angela Patton på regi. Patton starta prosjektet filmen skildrar, og driv organisasjonen Girls For A Change, som skal fremja sjansane for svarte jenter. Rolleblandinga fungerer utmerkt. Engasjementet for saka og kjærleiken til folka er tydeleg. Tilgangen til situasjonane vitnar om at dei har vunne tillit på eit vis alle dokumentaristar drøymer om. Eg forstår godt at filmen vann publikumspris på Sundance-festivalen.
Atterhald
Prosjektet har god effekt, men filmen skjuler ikkje problem. Vonbrot er vanleg. Fengselsindustrien i USA er som kjent pill ròten. Selskapa som tener seg rike på å fengsle flest mogeleg, tek betalt for at familiar skal få ein prat på skjerm, medan dei forbyr vitjingar.
Filmen rettar likevel ikkje nokon flengjande kritikk av systemet. Regissørane held att. Dei styrer unna eksplisitt politikk. Musikken er mild og effektfull i staden for å insistere dramatisk. Kamera og mikrofonar kviler i rommet. Dei plukkar opp fine augneblinkar. Ein høyrer noko tankevekkjande som ein ikkje heilt veit kven som sa. Scenene frå utsida er ofte poetiske. Ljos, mørke og fargar spelar saman.
Tonen er alt anna enn alt eg assosierer med dokumentarfilmar frå USA som vil gjere verda til ein betre stad. Dei blir fort masete og pompøse. Ingen skurkar får passet sitt påskrive i blokkbokstavar i den stilsikre regien til Rae og Patton. Fordommar frå filmhistoria om kriminelle i USA får seg ein knekk. Medkjensla dominerer.
Håkon Tveit
Håkon Tveit er lektor i latinamerikansk kultur og historie ved Universitetet i Bergen og fast filmmeldar i Dag og Tid.
Fleire artiklar
Fargerikt om tolsemd
Me får garantert høyra meir til komponisten Eilertsen.
Birger Emanuelsen har skrive både romanar, essay og sakprosa etter debuten i 2012.
Foto: Christopher Helberg
Endringar til godt og vondt
Birger Emanuelsen skriv om folk slik at ein trur på det.
Me drog til månen av di det var teknologisk mogleg. Eit strålande døme på det teknologiske imperativet. Her vandrar astronaut Buzz Aldrin frå Apollo 11 rundt og les sjekklista si på venstre arm på ekte ingeniørvis.
Kjelde: Nasa
Teknologisk imperativ!
«Birkebeinerne på ski over fjellet med kongsbarnet».
Foto: Morten Henden Aamot
Eit ikonisk stykke kunst er kome heim
Medan gode krefter arbeider for å etablere eit museum for kunstnarbrørne Bergslien på Voss, har den lokale sparebanken sikra seg ein originalversjon av eit hovudverk av målaren Knud Bergslien.
Frå rettsoppgjeret i Trondheim etter krigen. Henry Rinnan på veg inn i tinghuset i Trondheim 30. april 1946.
Foto: NTB
Rett i fella
Nikolaj Frobenius tar seg altfor godt til rette i kjeldematerialet. Rinnan-romanen hans er både problematisk og uinteressant.