Sataniske verk
Sikre stilval og ein skummel seriemordar gjer Longlegs til ein skrekkfilm over snittet.
Frå filmen Longlegs.
Skrekkfilm/krim/thriller
Regi: Oz Perkins
Longlegs
Med: Maika Monroe, Blair Underwood, Nicolas Cage
Kinofilm
FBI-agent Lee Harker (Monroe) er nesten synsk, ifølgje sjefen, agent Carter (Underwood). Dei jaktar på ein seriemordar i Oregon på nittitalet. Brev frå «Longlegs» (Cage) med uforståelege kodar ligg igjen i ei rekkje heimar der menn har drepe kona, borna og seg sjølv. Det verkar som noko okkult ligg bak. Ei opningsscene gjev eit grimt glimt av skurken frå det som ser ut som syttiåra, der han møter ei lita jente. Kanskje var det Lee?
Tidene
Regissør Oz Perkins brukar medvitne tidsbilete. Smalt filmformat og boblejakke med fjong farge gjev stilfulle tilbakeblikk. Når biletet blir breiare, hoppar vi fram. På kontorveggen til Carter heng eit svært bilete av Bill Clinton. På nittitalet pregar satanisk angstalarm pressa. Det er logisk og nostalgisk at Blair Underwood spelar Carter. Nittitalsstjerna er stødig i rolla som trygg leiar.
Skurken Longlegs har ein eim av Nattsvermeren frå 1991. Nicolas Cage er ikkje til å kjenne igjen. Han er ekkel. Ein kan spørje om den androgyne framtoningen hans er meint ekstra forstyrrande. Longlegs har Transformer-omslaget med Lou Reed og Marc Bolan-plakat på veggen, og vi høyrer T. Rex. Dei smått kjønnsoverskridande elementa blir altså blanda med det okkulte. I ei tid der sjølv feministar kan vere transfobe, kjennest det trøblete, men Perkins pirkar i skorper på sår frå ulike tider.
Nivåa
Sanne satanistar må ikkje høyre på svartmetall. Musikken av bror til regissøren, Elvis Perkins, er passe original og urovekkjande. Foto av Andres Arochi Tinajero blandar elegant det vanlege og det dunkle i ulike tider. Manus har nokre fine overraskingar, men òg eit par klisjear og logiske gleppar, gjerne knytte til vala karakterar gjer.
Som venta meistrar Maika Monroe vekslande uttrykk for frykt og innsikt i hovudrolla. Lee er sosialt utilpass, og tolkar kodar betre enn folk. Monroe spelte òg i den glitrande skrekkfilmen It Follows, som alle nye grøssarar med ambisjonar blir samanlikna med. Longlegs held ikkje same nivå av originalitet. Stilfull er han likevel. Dette er nok ein av dei betre skrekkfilmane frå USA i år.
Håkon Tveit
Håkon Tveit er lektor i latinamerikansk kultur og historie ved Universitetet i Bergen og fast filmmeldar i Dag og Tid.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Skrekkfilm/krim/thriller
Regi: Oz Perkins
Longlegs
Med: Maika Monroe, Blair Underwood, Nicolas Cage
Kinofilm
FBI-agent Lee Harker (Monroe) er nesten synsk, ifølgje sjefen, agent Carter (Underwood). Dei jaktar på ein seriemordar i Oregon på nittitalet. Brev frå «Longlegs» (Cage) med uforståelege kodar ligg igjen i ei rekkje heimar der menn har drepe kona, borna og seg sjølv. Det verkar som noko okkult ligg bak. Ei opningsscene gjev eit grimt glimt av skurken frå det som ser ut som syttiåra, der han møter ei lita jente. Kanskje var det Lee?
Tidene
Regissør Oz Perkins brukar medvitne tidsbilete. Smalt filmformat og boblejakke med fjong farge gjev stilfulle tilbakeblikk. Når biletet blir breiare, hoppar vi fram. På kontorveggen til Carter heng eit svært bilete av Bill Clinton. På nittitalet pregar satanisk angstalarm pressa. Det er logisk og nostalgisk at Blair Underwood spelar Carter. Nittitalsstjerna er stødig i rolla som trygg leiar.
Skurken Longlegs har ein eim av Nattsvermeren frå 1991. Nicolas Cage er ikkje til å kjenne igjen. Han er ekkel. Ein kan spørje om den androgyne framtoningen hans er meint ekstra forstyrrande. Longlegs har Transformer-omslaget med Lou Reed og Marc Bolan-plakat på veggen, og vi høyrer T. Rex. Dei smått kjønnsoverskridande elementa blir altså blanda med det okkulte. I ei tid der sjølv feministar kan vere transfobe, kjennest det trøblete, men Perkins pirkar i skorper på sår frå ulike tider.
Nivåa
Sanne satanistar må ikkje høyre på svartmetall. Musikken av bror til regissøren, Elvis Perkins, er passe original og urovekkjande. Foto av Andres Arochi Tinajero blandar elegant det vanlege og det dunkle i ulike tider. Manus har nokre fine overraskingar, men òg eit par klisjear og logiske gleppar, gjerne knytte til vala karakterar gjer.
Som venta meistrar Maika Monroe vekslande uttrykk for frykt og innsikt i hovudrolla. Lee er sosialt utilpass, og tolkar kodar betre enn folk. Monroe spelte òg i den glitrande skrekkfilmen It Follows, som alle nye grøssarar med ambisjonar blir samanlikna med. Longlegs held ikkje same nivå av originalitet. Stilfull er han likevel. Dette er nok ein av dei betre skrekkfilmane frå USA i år.
Håkon Tveit
Håkon Tveit er lektor i latinamerikansk kultur og historie ved Universitetet i Bergen og fast filmmeldar i Dag og Tid.
Fleire artiklar
Cissy Houston
Wikimedia Commons
Arkivet: Emily «Cissy» Houston (1933–2024)
Berlin: Med bandet kring seg står Bob Dylan ved flygelet og spelar munnspel.
Foto: Håvard Rem
Som å lesa ei bok
Dylan (83) vert eldre, men skriv og syng betre.
Teikning: May Linn Clement
«Øving er ei form for arbeid, og sanneleg heng øva etymologisk saman med latin opus (‘arbeid, verksemd’).»
Det var ein fiskar som oppdaga kvalflokken denne fredagsmorgonen, og så gjekk alarmen. Det blei bestemt at han skulle takast inn til Hvannasund. Der venta om lag hundre menneske som var varsla gjennom ei lukka gruppe på Facebook.
Alle foto: Hallgeir Opedal
Grinda kjem!
I dag har eg vore med på å drepe 220 grindkvalar. Ja, mogleg det var 230, eg mista teljinga.
Filmen følgjer Lunies-familien, som har vore splitta i lang tid.
Foto: Selmer Media
Papiravisa