Utførleg fest
Du har ikkje sett maken – om du ikkje har sett dei andre filmane til Alice Rohrwacher, då.
Gammal og ny tid møtest i filmen til regissør Alice Rohrwacher.
Foto: Mer Film
Drama, eventyr, komedie
Regi: Alice Rohrwacher
Fortidens skatter (Orig. tittel: La Chimera)
Med: Josh O’Connor, Carol Duarte, Vincenzo Nemolato, Isabella Rossellini
Kinofilm
Vi er i 1980-åra, på landsbygda utanfor Roma, og ein gjeng tvilsame livsnytarar lever av å finna gravskattar som dei sel til private samlarar.
Den som har teften og finn fram til gravene, er den forsofne engelskmannen Arthur (O’Connor). Han vender tilbake til barndomsheimen til sin store kjærleik, Beniamina.
Mora til Beniamina (Rossellini) sørger framleis over at dottera er borte, men får hjelp i det gedigne, nedsarva herskapshuset av hushjelpa Italia (Duarte) i byte mot songtimar.
Fiesta
«Over stokk og stein» er eit relativt dekkande uttrykk for Fortidens skatter, som kanskje heller burde fått behalda originaltittelen La Chimera for å ikkje høyrast ut som eit program på History Channel.
Kimæren er eit mytologisk gresk eldsprutande vesen, og i ei scene der Arthur har fått ferten av ei grav og famlar rundt, seier ein i gjengen at det er kimæren som hjelper han å peika ut stadene. Ja, det blei kanskje noko utførleg. Og utførleg er eit dekkande omgrep for den nyaste filmen til Alice Rohrwacher.
Dei mest kjende tidlegare filmane hennar, Miraklene i Toscana (2014) og Lykkelige Lazzaro (2018), har dei same fantasifulle, naturalistiske elementa som ho verkeleg meistrar til fulle, eller sagt på ein annan måte: ein unik balansegang mellom magi og sosialrealisme.
Siesta
Det er verkeleg slåande vakkert og finurleg på sitt heilt eigne vis, men eg vil seia du må vera ekstra glad i dette erkeitalienske for å fullt ut setja pris på all forteljande song, lange sekvensar med detaljar og treige festar der ein skal sjå kvart einaste olme og/eller kåte blikk som går mellom borda.
Det går an å kjeda seg på ein storslegen fest, og innimellom under Fortidens skatter gjer eg det. Eg er ikkje Rohrwachers største fan. Samtidig så er det ein fest eg hadde ergra meg over å gå glipp av.
Fargar og foto poppar ut av lerretet, filminga skjer vekselvis i 16 mm og 35 mm, brått er det rask film, brått kjem det ein snutt Kraftwerk-musikk – og som eit visuelt blikkfang gjennom det heile: uttrykksfulle Josh O’Connor. Og når festen har eit sånt midtpunkt, kjennest det aldri heilt bortkasta at ein tok turen.
Brit Aksnes
Brit Aksnes er skribent, programskapar, kulturarbeidar og fast
filmmeldar i Dag og Tid.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Drama, eventyr, komedie
Regi: Alice Rohrwacher
Fortidens skatter (Orig. tittel: La Chimera)
Med: Josh O’Connor, Carol Duarte, Vincenzo Nemolato, Isabella Rossellini
Kinofilm
Vi er i 1980-åra, på landsbygda utanfor Roma, og ein gjeng tvilsame livsnytarar lever av å finna gravskattar som dei sel til private samlarar.
Den som har teften og finn fram til gravene, er den forsofne engelskmannen Arthur (O’Connor). Han vender tilbake til barndomsheimen til sin store kjærleik, Beniamina.
Mora til Beniamina (Rossellini) sørger framleis over at dottera er borte, men får hjelp i det gedigne, nedsarva herskapshuset av hushjelpa Italia (Duarte) i byte mot songtimar.
Fiesta
«Over stokk og stein» er eit relativt dekkande uttrykk for Fortidens skatter, som kanskje heller burde fått behalda originaltittelen La Chimera for å ikkje høyrast ut som eit program på History Channel.
Kimæren er eit mytologisk gresk eldsprutande vesen, og i ei scene der Arthur har fått ferten av ei grav og famlar rundt, seier ein i gjengen at det er kimæren som hjelper han å peika ut stadene. Ja, det blei kanskje noko utførleg. Og utførleg er eit dekkande omgrep for den nyaste filmen til Alice Rohrwacher.
Dei mest kjende tidlegare filmane hennar, Miraklene i Toscana (2014) og Lykkelige Lazzaro (2018), har dei same fantasifulle, naturalistiske elementa som ho verkeleg meistrar til fulle, eller sagt på ein annan måte: ein unik balansegang mellom magi og sosialrealisme.
Siesta
Det er verkeleg slåande vakkert og finurleg på sitt heilt eigne vis, men eg vil seia du må vera ekstra glad i dette erkeitalienske for å fullt ut setja pris på all forteljande song, lange sekvensar med detaljar og treige festar der ein skal sjå kvart einaste olme og/eller kåte blikk som går mellom borda.
Det går an å kjeda seg på ein storslegen fest, og innimellom under Fortidens skatter gjer eg det. Eg er ikkje Rohrwachers største fan. Samtidig så er det ein fest eg hadde ergra meg over å gå glipp av.
Fargar og foto poppar ut av lerretet, filminga skjer vekselvis i 16 mm og 35 mm, brått er det rask film, brått kjem det ein snutt Kraftwerk-musikk – og som eit visuelt blikkfang gjennom det heile: uttrykksfulle Josh O’Connor. Og når festen har eit sånt midtpunkt, kjennest det aldri heilt bortkasta at ein tok turen.
Brit Aksnes
Brit Aksnes er skribent, programskapar, kulturarbeidar og fast
filmmeldar i Dag og Tid.
«Det går an å kjeda seg på ein storslegen fest, og innimellom gjer eg det.»
Brit Aksnes om Fortidens skatter
Fleire artiklar
Det kjæraste eg har? Min ser ikkje slik ut, men eg er ganske glad i han, ja.
Foto via Wikimedia Commons
Smørbutten min får du nok aldri
Ei flygande badstove skal få ny heim, sit det nokon inni alt?
Foto: Maren Bø
Badstovene tek av
Det er interessant korleis badstove inne kan vere så ut, mens badstove ute er så in.
Morgonfrisk fersking
«Ein kan kjenna seg frisk og sterk, vera åndsfrisk eller endåtil frisk som ein fisk, friskna til, verta frisk att frå sjukdomen og heilt friskmeld.»
150-årsjubilant: den austerrikske komponisten Arnold Schönberg (1874–1951).
Fredshymne
Kammerchor Stuttgart tolkar Schönbergs «illusjon for blandakor» truverdig.
Marianne Nielsen i hovudrolla som Winnie. Gerald Pettersen spelar Willie.
Foto: Sebastian Dalseide
Beckett-klassikar av godt merke
Glade dager byr på ein strålande skodespelarprestasjon av Marianne Nielsen.
Papiravisa