Vår Juliette har overraskande tyngde til å vera pakka inn så lett
Juliette (Izïa Higelin) dreg til heimbyen for å besøke familien. Det viser seg at faren ikkje klarer å uttrykkje kjenslene sine, mora har blitt meir eksentrisk enn nokon gong, systera er i ei midtlivskrise, og bestemora har hamna på aldersheim.
Foto: Arthaus
Drama / Komedie
Regi: Blandine Lenoir
Vår Juliette
Med: Izia Higelin, Sophie Guillemin, Jean-Pierre Darroussin, Salif Cissé
Kinofilm
Juliette (Higelin) slit med depresjon og reiser heim til jenterommet i småbyen, der stort sett heile familien bur, inkludert den jorda faren (Darroussin) og systera Marylou (Guillemin) som har nokon på si, og i huset til bestemora bur leigetakaren Pollux (Cissé). I dette huset bur også minne, nokre gode, nokre mindre gode, og nokre av dei betre gøymde enn andre.
«Sophie Guillemin strålar verkeleg i rolla som Marylou.»
Brit Aksnes om Vår Juliette
Dramakomedie
Franske filmar som lovar kombinasjonen drama og komedie, pleier skru på nokre fordomsfulle knappar i systemet mitt. Heldigvis er fordommar til for å gjerast til skamme, og det gjer Vår Juliette. Det kan også vera at eg hadde skratta meir om eg kunne fransk, då mykje humor forsvinn i omsetjinga.
Eg ler derimot høgt av katten som snublar i takrenna, ein scene som funkar utan teksting. Når det gjeld dramamerkelappen, så er den gjerne langt mindre dramatisk enn ordet skulle tilseia. Så også her: Farseelementa er velsigna fråverande (for det meste), og det som oppstår av drama, er relaterbart (for dei fleste).
Ledig
Søskenforhold kan ofte vera meir interessante enn den noko overanalyserte relasjonen barn–forelder. Alle familieforhold endrar seg gjennom livet, men søsken må takla utviklinga som jamaldrande. Dette kjem særs godt fram i Vår Juliette.
Juliette lyt sjå vekk frå sine eigne indre problem i møte med den tydelege og, ja, meir dramatiske systera Marylou, og dei ulike, men like fullt utfordrande livsfasane deira. Sophie Guillemin strålar verkeleg i rolla som Marylou. Og jammen er det morosamt, sjølv med tekst, når ho seier til ektemannen at «det er ikkje sexy å ligga med ein i familien».
Filmen er lett og ledig, med passelege dosar sprø foreldre, nakenrulling i graset og surrete dating-forsøk til at han innfrir forventningane kategorien «fransk dramakomedie» byr på, og fordommane mine får eg spara til ein annan gong.
Brit Aksnes
Brit Aksnes er skribent, programskapar, kulturarbeidar og fast filmmeldar i Dag og Tid.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Drama / Komedie
Regi: Blandine Lenoir
Vår Juliette
Med: Izia Higelin, Sophie Guillemin, Jean-Pierre Darroussin, Salif Cissé
Kinofilm
Juliette (Higelin) slit med depresjon og reiser heim til jenterommet i småbyen, der stort sett heile familien bur, inkludert den jorda faren (Darroussin) og systera Marylou (Guillemin) som har nokon på si, og i huset til bestemora bur leigetakaren Pollux (Cissé). I dette huset bur også minne, nokre gode, nokre mindre gode, og nokre av dei betre gøymde enn andre.
«Sophie Guillemin strålar verkeleg i rolla som Marylou.»
Brit Aksnes om Vår Juliette
Dramakomedie
Franske filmar som lovar kombinasjonen drama og komedie, pleier skru på nokre fordomsfulle knappar i systemet mitt. Heldigvis er fordommar til for å gjerast til skamme, og det gjer Vår Juliette. Det kan også vera at eg hadde skratta meir om eg kunne fransk, då mykje humor forsvinn i omsetjinga.
Eg ler derimot høgt av katten som snublar i takrenna, ein scene som funkar utan teksting. Når det gjeld dramamerkelappen, så er den gjerne langt mindre dramatisk enn ordet skulle tilseia. Så også her: Farseelementa er velsigna fråverande (for det meste), og det som oppstår av drama, er relaterbart (for dei fleste).
Ledig
Søskenforhold kan ofte vera meir interessante enn den noko overanalyserte relasjonen barn–forelder. Alle familieforhold endrar seg gjennom livet, men søsken må takla utviklinga som jamaldrande. Dette kjem særs godt fram i Vår Juliette.
Juliette lyt sjå vekk frå sine eigne indre problem i møte med den tydelege og, ja, meir dramatiske systera Marylou, og dei ulike, men like fullt utfordrande livsfasane deira. Sophie Guillemin strålar verkeleg i rolla som Marylou. Og jammen er det morosamt, sjølv med tekst, når ho seier til ektemannen at «det er ikkje sexy å ligga med ein i familien».
Filmen er lett og ledig, med passelege dosar sprø foreldre, nakenrulling i graset og surrete dating-forsøk til at han innfrir forventningane kategorien «fransk dramakomedie» byr på, og fordommane mine får eg spara til ein annan gong.
Brit Aksnes
Brit Aksnes er skribent, programskapar, kulturarbeidar og fast filmmeldar i Dag og Tid.
Fleire artiklar
Takumi (Hitoshi Omika) og dottera Hana (Ryo Nishikawa) lever eit roleg liv på bygda, som no kan få ein «glampingplass».
Foto: Another World Entertainment
Djevelen i detaljane
By mot land er eit sentralt tema i endå ein framifrå film av Ryusuke Hamaguchi.
Ingrid Storholmen har teke utgangspunkt i eit stort datamateriale om folkehelsa i Nord-Trøndelag.
Foto: Merete Haseth
Våren over mannalivet
Ingrid Storholmen gjer tørre helsedata om til levande liv i Bloddråpetall.
Finaste finnbiffen med grøne erter, potet og tyting.
Foto: Dagfinn Nordbø
Finaste finnbiffen
«Seier eg at eg skal invitere på finnbiff, blir folk berre glade. Dei veit at dei skal få smake noko av det beste landet vårt har å by på av ingrediensar, med reinkjøt som helten.»
Teikning: May Linn Clement
Krigen er ei ufatteleg ulukke for Ukraina. Men også for Russland er det som skjer, ein katastrofe.
Tusen dagar med russisk katastrofe
Jens Stoltenberg gjekk av som generalsekretær i Nato 1. oktober. No skal han leie styringsgruppa for Bilderberg-møta.
Foto: Thomas Fure / NTB
Mingleklubben for makt og pengar
Jens Stoltenberg blir partyfiksar for Bilderberg-møta, ein institusjon meir i utakt med samtida enn nokon gong.
Papiravisa