Formsikre gjendiktingar

Vi kjenner berre eitt fullstendig dikt av Sapfo, resten er fragment. Nokre av dei er nær komplette, men dei fleste er berre lausrivne ord eller uttrykk, som vi kjenner anten fordi dei vert siterte hjå andre antikke forfattarar, eller fordi dei er funne på papyrusfragment under arkeologiske utgravingar. Slik er det òg med dei andre store lyrikarane frå det vi kallar arkaisk tid, altså 600- og 500-talet f.Kr.

Lyrisk

Dette var lyrikkens tidsalder i Hellas. Gresk vart eit skriftspråk på 700-talet, og frå den tidlegaste tida har vi dei store forteljande dikta til Homer og Hesiod, men etter dei kjem lyrikken, med korte dikt der diktaren uttrykker si eiga, subjektive oppleving av verda og gjerne argumenterer for ulike politiske eller filosofiske syn.

Denne lyrikken var ein munnleg kunstart, ho skulla syngjast til akkompagnement frå strengeinstrumentet lyre, derav namnet lyrikk. Då tradisjonen for framføring tok slutt seinare i antikken, vart det òg liten interesse for songtekstane, og difor er det berre nokre få av dei som har overlevd.

Trass i dette har Sapfo alltid vore høgt anerkjend. Platon kalla henne den tiande muse, seinare vart ho rekna med i lista over dei ni store lyrikarane, og i det anonyme skriftet Om det sublime er eit av dikta hennar nytta som døme på sublim kunst. Andre kalla stilen hennar «glatt» og «polert». For grekarane var dette honnørord. Den språklege forma er tilsynelatande enkel og likefram, men dikta er raffinerte og ironiske, meininga ligg i fleire lag og er ikkje alltid lett å bli klok på.

Lesbisk

Er du abonnent? Logg på for å lese vidare

Digital tilgang – heilt utan binding

Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.

E-postadressa di

Eg godtek vilkåra

Eller kjøp eit anna abonnement

Er du abonnent? Logg på for å lese vidare