Gnistrande

Rakkaren Georgie (Campbell) er tolv år. Saman med den gode venen Ali (Uzun) stel ho syklar som dei sel til ein lokal helar. Dei slappe sosialtenestene slår støtt på tråden, men den driftige jenta har gode strategiar for å halde dei på avstand, som den fiktive onkelen Winston Churchill.

Mora har nett døydd, og Georgie bur aleine. Sorga lyt ein skjule. Ein dag klatrar Jason (Dickinson) over gjerdet til rekkehuset. Han er far hennar. Ho er skeptisk. Jason er ganske ubrukeleg. Ganske, men kanskje ikkje heilt. Etter å ha vore vekke heile livet hennar skal det mykje til å vinne tillit.

Pastell

Dette er korkje Ken Loach eller britisk kjøkkenbenkrealisme. Fargane er knallsterke. Husa, joggedraktene til Ali og alt anna. Det er ikkje eitt grått murhus å sjå her nordaust i London, i Chigwell. Georgie rasar rundt i ei for stor West Ham-drakt frå nittitalet.

Stilen kan minne om The Florida Project av Sean Baker eller andre fargesprakande, litt magiske skildringar av å vekse opp utan ansvarspersonar, som Beasts of the Southern Wild av Benh Zeitlin. Snakkande edderkoppar og naboar som snakkar til kamera om Georgie, smadrar realismen på beste vis. Humoren er fin. Det overraskar ikkje at Taika Waititi er nemnd som inspirasjon, når ein ser brota med den fjerde veggen, humoren og kjærleiken til figurar og fargar.

Propell

Er du abonnent? Logg på for å lese vidare

Digital tilgang – heilt utan binding

Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.

E-postadressa di

Eg godtek vilkåra

Eller kjøp eit anna abonnement

Er du abonnent? Logg på for å lese vidare