Musikk
Hamløyparens nye drakt
The Art of the Lie er typisk, umiskjenneleg John Grant.
Det nye albumet til John Grant kjem ut i dag. Til hausten spelar han til Noreg.
Foto: Hordur Sveinsson / Bella Union
Barnefangaren er i live, stadfestar John Grant, i den mildt sagt urovekkjande songen «The Child Catcher», eit nøkkelspor på dagsferske The Art of the Lie: «His shape is shifting right before your eyes again.»
Skapnaden skal vere laust bygd på ein karakter i spelefilmen Chitty Chitty Bang Bang (1968), som må ha gjort temmeleg sterkt inntrykk på ein ung Grant. Mest av alt framstår likevel den mytiske figuren som ein som har eksistert i ulike former til alle tider. Han har alltid stått der i skuggane og sett etter deg, syng Grant, men no lokkar han deg over ein terskel du helst ikkje skulle ha gått over.
Suggestiv metaforikk
Det er ikkje fritt for at tankane går til hamløyparen, i alle sine avskuggingar, i møtet med Grants isnande «shapeshifter», og då ikkje minst ei mengd variantar i vår tids populærkultur. Det dreier seg om ein rik, suggestiv metaforikk. Sonisk er det lite som står i vegen for slike assosiasjonar. Grant har kalla «The Child Catcher» eit slags kjærleiksbrev til Dead Can Dance og Vangelis, og det gir meining, ikkje minst i møte med synthen, som legg seg kledeleg dramatisk som eit teppe over lydbiletet med stor effekt. Dette er ingen godnattsong!
«The Child Catcher» kjem på oppløpet på The Art of the Lie, og det er sterkt: «Daddy», «Laura Lou» og «Zeitgeist» er etter mitt syn Grant på sitt aller beste. Det vil glede trufaste lyttarar å høyre at årets utgiving er typisk og umiskjenneleg Grant. Han syng om dei same englane og dei same demonane, for å seie det sånn, og vekslar mellom funky, dansbare songar og eksistensielle, nakne balladar.
Variasjon
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
