Bok
Kvifor er ikkje bergensarar som andre folk?
Biletet av Bergen og bergensarane er stabilt, både hos dei sjølve og andre.
Bergensarane er glade i å snakke om byen sin. Difor er det i grunnen rart at ingen har skrive denne boka for lengst. Rett nok er mykje av materialet kjent for slike som interesserer seg for emnet, men Morten Hammerborg, som er historieprofessor ved Høgskulen på Vestlandet og sjølv bergensar, har løfta emnet frå festtalane og opp til ei seriøs historisk undersøking. Det har han lukkast vel med.
Talande døme
Hammerborg skriv godt og underhaldande, og han har sansen for talande døme: Johan Nordahl Brun, bergensbiskopen i 1814, var aldri nokon gong i Christiania. Det er slikt som ein først vert overraska av å lese, men så får det ein til å tenke: Nei, kva hadde han vel der å gjere? På same tida kunne Bernt Anker fortelje ein engelskmann at «Bergen er mindre kjent for innbyggerne her [i Christiania] enn London eller Paris, ja, vi anser den nesten ikke som en del av vårt land, eller som bebodd av nordmenn. Bergenserne er for det meste utlendinger, vesentlig hollendere.»
Han hadde sjølvsagt aldri vore i landets største by, og det vesle han trudde han visste, var feil: Hollendarar var der knapt meir enn ein handfull av i Bergen på denne tida, og innvandrardelen av folkesetnaden var lågare enn i dag.
Det er velkjent for historikarar at Fiske-Noreg langs kysten og Trelast-Noreg i sør og aust inngjekk i kvar sine økonomiske krinslaup med utlandet og hadde lite med kvarandre å gjere. Det Hammerborg skriv om Brun og Anker, lèt oss ane kva dette hadde å seie for landet, kulturelt og sosialt. Nord-Noreg var grunnlaget for Bergens eksistens. Trondheim var ein konkurrent. Men kva dei gjorde på Austlandet, spela knapt noka rolle.
Annus horribilis
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
