Film
Mare nostrum
Matteo Garrone tyr til klassisk epos for å skildre den store reisa frå Senegal til Italia.
Seydou Sarr spelar hovudrolla i filmen om to søskenbarn som forlèt Dakar med Europa som mål.
Foto: Greta de Lazzaris / AS Fidalgo
Sekstenåringen Seydou (Sarr) bur med systrene og mora i Dakar i Senegal. Han lir inga naud. Saman med fetteren Moussa (Fall) arbeider han om dagen og spelar musikk om kvelden. Dei to har ein draum om å bli stjerner i Europa. Mot viljen til mora stikk dei av. Ingen skal seie at dei ikkje blei åtvara.
Reiserutene
Turen har mange kjende delar. Falske pass, korrupte politifolk, omsynslause menneskesmuglarar, væpna bandar, lik i sanddyner, språkforvirring, rettsløyse. På veg til Italia lyt ein krysse Sahara gjennom Mali og Niger til Libya. Etter at vi bomba landet, er det inga overrasking at tortur og slaveri er med i Io capitano. Det seier sitt når nokon i Tripoli seier: «Dei tar ikkje inn svarte på sjukehuset.»
Regissør Matteo Garrone går grundig til verks. Utanom eit par fint komponerte draumescener dominerer dramatisk realisme. Mange filmar har skildra skakande historier i same sjanger. Draumane hjå Mati Diop i poetiske Atlantique (2019) frå Senegal er meir original. Landsmannen Moussa Touré skildra sjøvegen til Kanariøyane stramt i La Pirogue (2012).
I italiensk film ligg rastlaust glitrande Mediterranea (2015) av Jonas Carpignano tettast på, men med mest handling i Italia. Garrone går for eit etapperitt om heile reisa, med fleire fasettar. Tonane til Andrea Farri set rytmen i tradisjonen etter tuaregrockarane i Tinariwen. Ifølge Farri er filmen dels Pinocchio, dels Odysseen. Det er ikkje feil. Den episke reisa til vårt Schengen-hav er ein odyssé. Hindera kjem, det eine etter det andre. Verda vekslar mellom vondske og samhald.
Gutar og menn
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
