Margreth Olin skriv kjenslevart og klokt om det såre, det vakre og det ufattelege.

Roman

Du skal skriva der det brenn, seier kollega Tormod Haugland, men eg tykkjer ein bør setje seg litt på avstand til brannen, elles brenn papiret opp medan ein skriv. Margreth Olin har derimot skrive tett på elden i romanen sin, så tett som råd, og ho har fått det til, utan å venta på slike perspektivutvidingar som refleksjonen kan gje ein.

Margreth Olin skriv om foreldra sine, og like mykje om heimstaden, eller heile distriktet, vakre og barske delar av Sunnmøre og Nordfjord, med fjell og brear. Tidt ho minnest ein gamal gard, kunne ein vel også seia, men mest er det fjella på godt og vondt, det vakre som også er farleg, det reine og kvite som på avstand berre er pent, men som somme tider rasar over deg.

Er du abonnent? Logg på for å lese vidare

Digital tilgang – heilt utan binding

Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.

E-postadressa di

Eg godtek vilkåra

Eller kjøp eit anna abonnement

Er du abonnent? Logg på for å lese vidare