Musikalsk dadaisme

Å lytta til Hulbækmo og Inger Hannisdal om ein annan i arbeidet med desse meldingane har vore interessant fordi utgjevingane er så ulike trass i at båe er soloplater. Skilnaden som ligg opp i dagen, er instrumentet, eller for Hulbækmos del er det rettast å tala om instrumentariet, men også tilnærminga er ulik. Hjå Hannisdal står nyansane i sentrum. Hulbækmos estetikk er prega av kontrastane og motsetnadene. Det skal likevel ikkje lesast slik at Hulbækmos uttrykk er unyansert.

Verktøykassa eller leiketøykassa til Hulbækmo er velfylt, og utgangspunktet for kontrastane ligg i dette instrumentariet, men får si spesielle form gjennom det sære komponisthovudet hans. Skal eg prøva meg med ein merkelapp, så er musikalsk dadaisme det næraste eg kjem. Ikkje berre seier dette noko om dei fleste komposisjonane, men også tilnærminga hans til toradar- og felespel, til dømes. På den andre sida får me servert virtuost trommespel på «Han» og «Autotelisk», utan at dette bryt med den overordna ideen.

Er du abonnent? Logg på for å lese vidare

Digital tilgang – heilt utan binding

Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.

E-postadressa di

Eg godtek vilkåra

Eller kjøp eit anna abonnement

Er du abonnent? Logg på for å lese vidare