Jazz

Hayden Powell:

Undergrowth

Hayden Powell, trompet; Aksel Rønning, saksofon; Mari Giske, bratsj; Stein Urheim, gitar; Jo Skaansar, bass; Erik Nylander, trommer. Periskop

Trompetaren, komponisten, orkesterleiaren og pedagogen Hayden Powell har dei siste åra prioritert å ta del i andre sine musikalske prosjekt i tillegg til å undervisa ved Noregs musikkhøgskule. Ein må attende til 2018 for å finna den siste utgjevinga med trioen, der han hadde med pianist Eyolf Dale og bassist Jo Skaansar.

Powell har valt å utfordra seg sjølv med å setja saman og skriva musikk for ein sekstett. Han har hatt ei heldig hand med samansetjinga av bandet. Det er eit kollektiv som får maks ut av musikken. Mest overraskande var det å finna strengevirtuosen Stein Urheim som ein del av besetninga. Han gjev krydder og koloritt til kvar konstellasjon han er ein del av. Så også her.

Giske, som har bakgrunn frå barokken og tidlegmusikken, har naturleg nok ikkje ei like sentral rolle som Urheim, men bratsjen glir fint inn i det særprega lydbiletet. Rønning og Powell går godt i hop, og Skaansar og Nylander svingar og groovar på mest avslappa vis. Det er ein sekstett som læt strålande på plate, og som garantert læt minst like godt på konsert.

Dei ni komposisjonane er i stor grad prega av at Powell har ein ny og utvida klangpalett til rådvelde. Den mollstemde balladen eller ditto i medium tempo er reviret til Powell. Musikken innbyr til kontemplasjon. Både han sjølv og Rønning brukar dei solistiske romma godt, men også her er det nokre bidrag frå Urheim som tiltrekkjer seg mest merksemd, spesielt spelet hans på «Klangnatt» er fraseringskunst på ypparste plan.

Høgdepunktet på ei jamt over sterk plate er «Tartufo» – ei kryssing mellom Marc Johnsons Bass Desire og Don Cherry. Her sprudlar det, men på danna vis.

Lars Mossefinn

Lars Mossefinn er frilans journalist og fast jazzmeldar i Dag og Tid.