Grått og keisamt
Bestion mislukkast i å modernisera Scarlatti og Dvořák.
Den tsjekkiske nasjonalromantikaren Antonín Dvořák (1841–1904).
CD
Antonín Dvořák, Domenico Scarlatti:
Stabat Mater
La Tempête; omarbeiding og dir.: Simon-Pierre Bestion. Alpha Classics 2024
Hjå den franske dirigenten Simon-Pierre Bestion skortar det korkje på ambisjon eller sjølvtillit: «Eg skjenkjer Scarlatti eit tredje liv!», hevdar han i innføringsteksten til dobbeltalbumet Stabat Mater. Dette inneheld to tonesetjingar av den mellomalderlege kyrkjehymnen Stabat mater, komponerte i høvesvis 1715 og 1877 av den italienske barokkomponisten Domenico Scarlatti (1685–1757) og den tsjekkiske nasjonalromantikaren Antonín Dvořák.
Innspelingar av to ulike tonesetjingar av same tekst er ikkje uvanleg. Men det spesielle ved Bestions prosjekt er for det fyrste at dei to verka er fletta saman med annankvar sats, og for det andre at Bestion har om-instrumentert musikken kraftig, ved å oppskalera den skrinne instrumenteringa til Scarlattis barokkmusikk og redusera Dvořáks romantiske orkestersats til berre klaver og strykarar.
Dirigenten Simon-Pierre Bestion.
Foto via Wikimedia Commons
Reinkarnasjon
Bestions påfunn er musikalsk underleg, og forklaringa hans i omslagsheftet gjer meg ikkje klokare: Det heile verkar som ein mislukka freistnad på å føra saman noko som slett ikkje har noko sams, bortsett frå teksten. Dirigentens grandiose vyar kjem til uttrykk i rein svada, formulert med nyreligiøs energi: «Tanken om at sjeler blir overførte til andre kroppar etter døden, basert på personlege, filosofiske eller kunstnarlege likskapar, eller jamvel livshistorier som attspeglar kvarandre, var ein avgjerande impuls for meg, ein reinkarnasjon av Scarlattis Stabat mater i Dvořáks verk, som ei attføding av den unge i den gamle.»
Bestion held fram med å forklara at han bestemte seg for å «binda dei to verka subtilt saman, ei samanbinding som er meir estetisk og metafysisk enn vitskapleg», for slik å prova at «dei kan vera eitt og det same». Men det er dei jo ikkje.
Mykje nonsens
Bestions framgangsmåte er elles alt anna enn «subtil». Grunnen til at eg her siterer så omfattande frå innføringsteksten, er at eg vil syna kor mykje nonsens somme kan sleppa unna med, sjølv på eit stort og anerkjent plateselskap som Alpha Classics – så lenge dei marknadsfører det under «modernisering av gamle verk for moderne øyro».
The proof of the pudding is in the eating, seier engelskmennene. Og Bestions musikalske pudding er – trass i at musikarane hans presterer godt – ueigna som føde. Den dramatiske utviklinga i einskildverka (kontrastane og overgangane) forsvinn når satsane blir klipte frå kvarandre, og dei omfattande inngrepa i det musikalske materialet (instrumenteringa) gjer Scarlattis musikk overvektig og Dvořáks anemisk. Det heile kling berre grått og keisamt.
Sjur Haga Bringeland
Sjur Haga Bringeland er musikar, musikkvitar og fast musikkmeldar i Dag og Tid.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
CD
Antonín Dvořák, Domenico Scarlatti:
Stabat Mater
La Tempête; omarbeiding og dir.: Simon-Pierre Bestion. Alpha Classics 2024
Hjå den franske dirigenten Simon-Pierre Bestion skortar det korkje på ambisjon eller sjølvtillit: «Eg skjenkjer Scarlatti eit tredje liv!», hevdar han i innføringsteksten til dobbeltalbumet Stabat Mater. Dette inneheld to tonesetjingar av den mellomalderlege kyrkjehymnen Stabat mater, komponerte i høvesvis 1715 og 1877 av den italienske barokkomponisten Domenico Scarlatti (1685–1757) og den tsjekkiske nasjonalromantikaren Antonín Dvořák.
Innspelingar av to ulike tonesetjingar av same tekst er ikkje uvanleg. Men det spesielle ved Bestions prosjekt er for det fyrste at dei to verka er fletta saman med annankvar sats, og for det andre at Bestion har om-instrumentert musikken kraftig, ved å oppskalera den skrinne instrumenteringa til Scarlattis barokkmusikk og redusera Dvořáks romantiske orkestersats til berre klaver og strykarar.
Dirigenten Simon-Pierre Bestion.
Foto via Wikimedia Commons
Reinkarnasjon
Bestions påfunn er musikalsk underleg, og forklaringa hans i omslagsheftet gjer meg ikkje klokare: Det heile verkar som ein mislukka freistnad på å føra saman noko som slett ikkje har noko sams, bortsett frå teksten. Dirigentens grandiose vyar kjem til uttrykk i rein svada, formulert med nyreligiøs energi: «Tanken om at sjeler blir overførte til andre kroppar etter døden, basert på personlege, filosofiske eller kunstnarlege likskapar, eller jamvel livshistorier som attspeglar kvarandre, var ein avgjerande impuls for meg, ein reinkarnasjon av Scarlattis Stabat mater i Dvořáks verk, som ei attføding av den unge i den gamle.»
Bestion held fram med å forklara at han bestemte seg for å «binda dei to verka subtilt saman, ei samanbinding som er meir estetisk og metafysisk enn vitskapleg», for slik å prova at «dei kan vera eitt og det same». Men det er dei jo ikkje.
Mykje nonsens
Bestions framgangsmåte er elles alt anna enn «subtil». Grunnen til at eg her siterer så omfattande frå innføringsteksten, er at eg vil syna kor mykje nonsens somme kan sleppa unna med, sjølv på eit stort og anerkjent plateselskap som Alpha Classics – så lenge dei marknadsfører det under «modernisering av gamle verk for moderne øyro».
The proof of the pudding is in the eating, seier engelskmennene. Og Bestions musikalske pudding er – trass i at musikarane hans presterer godt – ueigna som føde. Den dramatiske utviklinga i einskildverka (kontrastane og overgangane) forsvinn når satsane blir klipte frå kvarandre, og dei omfattande inngrepa i det musikalske materialet (instrumenteringa) gjer Scarlattis musikk overvektig og Dvořáks anemisk. Det heile kling berre grått og keisamt.
Sjur Haga Bringeland
Sjur Haga Bringeland er musikar, musikkvitar og fast musikkmeldar i Dag og Tid.
Fleire artiklar
Det kjæraste eg har? Min ser ikkje slik ut, men eg er ganske glad i han, ja.
Foto via Wikimedia Commons
Smørbutten min får du nok aldri
Ei flygande badstove skal få ny heim, sit det nokon inni alt?
Foto: Maren Bø
Badstovene tek av
Det er interessant korleis badstove inne kan vere så ut, mens badstove ute er så in.
Morgonfrisk fersking
«Ein kan kjenna seg frisk og sterk, vera åndsfrisk eller endåtil frisk som ein fisk, friskna til, verta frisk att frå sjukdomen og heilt friskmeld.»
150-årsjubilant: den austerrikske komponisten Arnold Schönberg (1874–1951).
Fredshymne
Kammerchor Stuttgart tolkar Schönbergs «illusjon for blandakor» truverdig.
Marianne Nielsen i hovudrolla som Winnie. Gerald Pettersen spelar Willie.
Foto: Sebastian Dalseide
Beckett-klassikar av godt merke
Glade dager byr på ein strålande skodespelarprestasjon av Marianne Nielsen.
Papiravisa