Om tileigning av biletkunst gjennom ord

Eg har sett fleire utstillingar av Sverre Bjertnæs. På ei av desse var det stabla oppå kvarandre nokre like store kvadratiske blindrammer, slik at vi ikkje kunne sjå sjølve biletflata på nokon av dei. Med unnatak av det øvste biletet. Det viste eit sjølvportrett av Bjertnæs. Teksten som følgde med, sa at desse bileta, som vi ikkje kunne sjå, og som var like blinde som rammene sine, var portrett av medlemmene i AA-gruppa Bjertnæs høyrde til i. Sjølvsagt. Medlem i ei slik gruppe er anonyme for alle andre enn kvarandre.

Denne installasjonen i ei utstilling som omfatta både bilete og skulpturar, fortalde to ting. Bjertnæs er ein dyktig kunstnar same kva sjanger han uttrykkjer seg gjennom. Det er laga altfor mange installasjonar som viser eintydig ingenting: tomme rom, kvite lerret og så bortetter. Men her hadde Bjertnæs laga ein slags Schrødinger-installasjon, med uvisse på innsida, men med visse på utsida: at Bjertnæs er alkoholikar. Den andre tingen denne installasjonen fortalde.

Men altså: Først og fremst er Bjertnæs ein særs vellukka og talentfull biletkunstnar. 44 år gamal har han hatt utstillingar sidan han var 15 år, og han får stort sett strålande kritikkar. New York Times kåra utstillinga hans i New York, rett nok saman med Bjarne Melgaard, til å vera ei av dei ti beste i byen. Prisane på bileta hans er på full fart oppover. Ikkje kjøp Bitcoin, kjøp Bjertnæs.

Er du abonnent? Logg på for å lese vidare

Digital tilgang – heilt utan binding

Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.

E-postadressa di

Eg godtek vilkåra

Eller kjøp eit anna abonnement

Er du abonnent? Logg på for å lese vidare