Teater
Rein og ublanda Brecht
Denne Mor Courage-tolkinga er gripande av di ho er usentimental.
Hanne Dieserud spelar hovudrolla med ei rå, usentimental røyndskjensle, skriv Bent Kvalvik.
Foto: Magnus Skrede / Grusomhetens Teater
Å spele teaterstykke som var fornyande teater for 70–80 år sidan kan ofte bli vanskeleg i dag, truleg av di teaterfolk er redde for å reprodusere klassikarar, redde for å vere gamaldagse. Denne redselen har gått hardt ut over Brecht-oppsetjingar på institusjonsteatera i seinare år.
Grusomhetens Teater, denne villfuglen av ei frigruppe, gjer gjerne det finurlege grepet å spele nyare klassikarar nært opp til originalversjonane, samstundes som dei alltid held på sin eigen, merkeleg eruptive stil.
Utstyrsmessig svært enkel er versjonen deira av det krasse antikrigsstykket Mor Courage og barna hennes. Scenografien er dominert av eit stort teltlerret, som eit militærtelt, og kostyme og sminke er delvis stramt realistiske, delvis leikne, som på utkledningsfest. Motsetningane her stemmer godt med Brechts visjon om «verfremdungsteater», slik stykket i seg sjølv vekslar mellom grufulle hendingar og tørr galgenhumor.
Tittelrolla vert spelt av Hanne Dieserud med ei rå, usentimental røyndskjensle, både i spel og songnummer, medan personane rundt henne agerer i ein meir spissa ekspresjonisme. Det fungerer forbløffande godt, også i dei mange skråstilte, nærast atonale songinnslaga.
Historia om den fattige kvinna som lever av å selje handelsvarer i stridsområda under 30-årskrigen, og mister sine eigne born i krigen, har sjølvsagt ein bitter aktualitet i vårt Europa. Nett det usentimentale gjer det heile paradoksalt nok rørande. Dei to musikarane gjer òg ein glimrande innsats.
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
