Språkets graner er tause
Gaute Heivoll skriv lyrisk variert om dei tause felta me er avhengige av for å uttrykkje oss som menneske.
Det er 17 år sidan Gaute Heivoll sist gav ut ei diktsamling.
Foto: Paal Audestad
Gaute Heivoll er mest kjend for prosaforfattarskapen, men han har skrive i mange sjangrar, også lyrikk. I årets diktbok, Så nær det synlige krever, finst tema og motiv som er kjende frå prosabøkene. Ein kan til og med, i somme av dikta, merke ein prosaisk stiltone slå inn.
I dikta krinsar forfattaren rundt noko som støtt unndreg seg, som ikkje blir sett og lagt merke til, som ikkje kan gjerast eksplisitt språkleg utan at det, eller sanninga i det, går tapt. «Uvørne, jagende/ i brå kast under skyene er svalene/ de eneste som følger meg ut/ gjennom porten til det ennå/ ufortalte og derfra videre/ i alle retninger». Det som ikkje kan språkleggjerast, kan dreie seg om det lyriske eget sine eigne tause smertepunkt, skam og feilskjer, om framtida eller om diffuse, fortrengde minne.
Det ikkje-fortalde
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
