Så lettskremde er vi vel ikkje?
Ei grei spøkjelseshistorie som gjev seg ut for noko anna og meir skremmande.
Advokat Arthur Kippe, spelt av Øystein Martinsen, gjenopplever eit 30 år gamalt minne.
Foto: Andreas Roksvaag
Det Vestnorske Teateret
Susan Hill:
Kvinna i svart
Dramatisert av Stephen
Mallatratt
Regi og omsetjing: Yngve Sundvor
Scenografi og kostyme: Yngve Sundvor, Cato Skimten Storengen og Øystein Martinsen
Lysdesign: Arne Kambestad
Lyddesign: Gunnar Innvær
Kvinna i svart, som visst aldri har vore vist på ei norsk scene før, kjem med ei historie som lover godt. Stykket skal ha gått samanhengande i 32 år på ei scene i London og vere sett av sju millionar menneske. Det er også filma både for TV og for kino. Og det skal visstnok ha skremt livskiten (også kjend som mageinnhaldet) av fleire tilskodarar. «Skumlare enn nokon skrekkfilm», får vi vete.
Framsyninga er underhaldande og velspelt, men kan knapt skremme ein tolvåring.
Vi får rett nok høyre om det skremmande, og slik at vi kan tru på det, men på teaterscena ventar vi også å få sjå det, oppleve det, kjenne det på kroppen. Kva er elles vitsen med å setje 15-årsgrense? Eller er det berre eit ledd i førehands-hypen teatersjef Thomas Bye presenterer om kor vanvitig skremmande denne framsyninga er? Det er mest så det freistar å melde han til Forbrukartilsynet.
Ein advokat (Øystein Martinsen) har hatt ei sterkt traumatiserande oppleving i samband med ei gravferd, og dette vil ikkje sleppe taket i han. 30 år seinare har han skrive eit manus om det han opplevde, og hyrer ein skodespelar (Cato Skimten Storengen) til å lage teater av historia – slik at han sjølv skal kunne oppleve uhygga på nytt og gjennom det kanskje fri seg frå frykta.
Den svartkledde kvinna (Vilde Biserød Vengnes), spøkjelset vi får sjå nokre få gonger, verkar rett nok litt skremmande der ho sklir over scena. Men det er ikkje nok. Også lysdesignar Arne Kambestad og lyddesignar Gunnar Innvær nyttar mange av dei effektane dei har til rådvelde, men heller ikkje det set livskiten i rørsle.
Historia er god, skodespelet likeins, men i denne sjangeren gjeld framfor alt regelen show, don’t tell!
Jan H. Landro
Jan H. Landro er forfattar, journalist og fast teatermeldar i Dag og Tid.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Det Vestnorske Teateret
Susan Hill:
Kvinna i svart
Dramatisert av Stephen
Mallatratt
Regi og omsetjing: Yngve Sundvor
Scenografi og kostyme: Yngve Sundvor, Cato Skimten Storengen og Øystein Martinsen
Lysdesign: Arne Kambestad
Lyddesign: Gunnar Innvær
Kvinna i svart, som visst aldri har vore vist på ei norsk scene før, kjem med ei historie som lover godt. Stykket skal ha gått samanhengande i 32 år på ei scene i London og vere sett av sju millionar menneske. Det er også filma både for TV og for kino. Og det skal visstnok ha skremt livskiten (også kjend som mageinnhaldet) av fleire tilskodarar. «Skumlare enn nokon skrekkfilm», får vi vete.
Framsyninga er underhaldande og velspelt, men kan knapt skremme ein tolvåring.
Vi får rett nok høyre om det skremmande, og slik at vi kan tru på det, men på teaterscena ventar vi også å få sjå det, oppleve det, kjenne det på kroppen. Kva er elles vitsen med å setje 15-årsgrense? Eller er det berre eit ledd i førehands-hypen teatersjef Thomas Bye presenterer om kor vanvitig skremmande denne framsyninga er? Det er mest så det freistar å melde han til Forbrukartilsynet.
Ein advokat (Øystein Martinsen) har hatt ei sterkt traumatiserande oppleving i samband med ei gravferd, og dette vil ikkje sleppe taket i han. 30 år seinare har han skrive eit manus om det han opplevde, og hyrer ein skodespelar (Cato Skimten Storengen) til å lage teater av historia – slik at han sjølv skal kunne oppleve uhygga på nytt og gjennom det kanskje fri seg frå frykta.
Den svartkledde kvinna (Vilde Biserød Vengnes), spøkjelset vi får sjå nokre få gonger, verkar rett nok litt skremmande der ho sklir over scena. Men det er ikkje nok. Også lysdesignar Arne Kambestad og lyddesignar Gunnar Innvær nyttar mange av dei effektane dei har til rådvelde, men heller ikkje det set livskiten i rørsle.
Historia er god, skodespelet likeins, men i denne sjangeren gjeld framfor alt regelen show, don’t tell!
Jan H. Landro
Jan H. Landro er forfattar, journalist og fast teatermeldar i Dag og Tid.
Fleire artiklar
Familien Nerdrum ved garden i Stavern.
Foto: Agnete Brun / NRK
Ikkje alt er politikk
Politiseringa av Nerdrum-familien er påfallande i lys av kor upolitisk Nerdrum eigentleg er.
Torje Hommedal Knausgård tek mastergrad i fransk ved Universitetet i Oslo. Lea Marie Krona gjer det same i tysk. Dei har få å sitje i kollokviegruppe med.
Foto: Sigurd Arnekleiv Bækkelund
Framandspråka forsvinn
Tilgangen på framandspråk er større enn nokon gong. Likevel er det stadig færre som vil studere dei.
Teikning: May Linn Clement
Forgard i nord
Kan USA kome til å ta over Grønland med makt?
Rune Slagstad på veg inn til Finansdepartementet i november i fjor.
Foto: Dag og Tid
Fylgjene av konkurransestaten
Rune Slagstad syner korleis venstresida lenge har gløymt røtene og prinsippa sine. Der andre held seg til vande spor, gjenetablerer han vona om at vi kan finne ut av kva som er viktigast å diskutere.
Jean-Marie Le Pen døydde 7. januar, 96 år gamal.
Foto: Stephane Mahe / Reuters / NTB
Ein politisk krigar har falle
Jean-Marie Le Pen (1928–2025) vart ein nybrotsmann for all høgrepopulisme i dag.
Papiravisa