Ung amerikansk dikting på norsk
Felles for fleire i antologien er viljen til å trekkja moderne teknologi og media djupt inn i diktinga.
Roque Rachel Salas Rivera er poet, omsetjar og redaktør, og ein av poetane i antologien.
Foto: Poetry Foundation
Vi lever i ei krisetid, seiest det i dag. Som det har vore sagt før. Litteraturen er i ei krise, seier dei som skjønar seg på det. Som det òg har vore sagt før. Men er det ikkje slik at litteraturen har det kritiske i seg som noko vesentleg og overskrid tid og rom?
Redaktørane av den nye antologien er nok klar over dette, men perspektivet deira er meir politisk og samfunnsretta når dei tek føre seg åtte yngre amerikanske samtidspoetar som ifølgje dei har det til felles at «poesien deira på ein eller annan måte er forma av aktivisme og systemkritikk».
Språkmaterialisme
Utanforskapen er eit samlande perspektiv for antologien. Til dømes er Orlando White diné, det vil seia navahoindianar. Men same kva dei stammar frå, har dei tileigna seg eit høglitterært modernistisk språk som er like stovereint i dagens USA som i resten av verda.
Det er tydeleg at dei åtte diktarane er minst like språkmedvitne som politisk medvitne. Om dette er paradoksalt, veit eg ikkje. Men det språklege tek i alle høve stor plass i antologien, kanskje for stor. White igjen: «Knekk ei setning; bruk bokstavar som tenner.»
Den amerikanske sosiologen W.E.B. Du Bois, av afroamerikansk opphav, prega omgrepet «double-consciousness», dobbelt medvit, for å skildra korleis afroamerikanarar heile tida har eit medvit om seg sjølve som gode amerikanarar, men samstundes som farga, og difor som noko «framandt». Alt i 1903 skreiv han at «the problem of the Twentieth Century is the problem of the color-line».
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
