Utsyn frå Inderøy
Om rekningar og skatt
Skattesetlane er klare til utsending i juli 1956.
Foto: NTB
Dette byrjar som ei dagsaktuell og fersk moralsk norsk politisk soge, men så er det noko heilt anna. Berre vent og sjå. Eller?
På Inderøy fekk dei for mange år sidan ein ny og litt for energisk vikar som heradskasserar. Han fann kvikt ut at den gamle distriktslegen betalte for lite i skatt, og skattesnytarar ville han ikkje vita noko av.
Reknestykket var enkelt: Legen, som hadde vore i bygda i fleire år, oppgav ei inntekt som tilsvarte det han fekk refundert i trygdepengar. På krona. Men han hadde mange andre pasientar i tillegg, så her var det opplagt at store summar – ikkje mange millionar, sant nok, men likevel – hadde stø kurs rett under bordet. Så nykomlingen ville setja seg i respekt og klaska ein drabeleg straffeskatt rett i hovudet på veteranen.
Det han ikkje visste, var at veteranen ikkje kravde pengar av pasientane sine:
– Aldri. Eg har ikkje tid til å bruka pengar på meg sjølv. Eg har kontortid, og ettermiddagen går til husbesøk. Det er folk her som sit litt trongt i det, og dei sender eg inga rekning til.
Far min visste det. Det hadde aldri lukkast han å få prakka så mykje som ei krone på dokteren. Så denne straffeskatten sette han ikkje pris på. Men han visste at far, som var førtidspensjonist på grunn av dårleg hørsel – eit handikap for ein lærar – brukte mykje av tida si til å hjelpa vanlege folk med sjølvmeldinga, så far hadde oversyn over lokaløkonomien.
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
