Songaren og gitaristen Otis Rush (1935–2018) gjekk bort i år, og eg vil minnast den smakfulle bluesgiganten med å tilrå nokre av dei mest særprega innspelingane han gjorde i den noko og førti år lange karrieren som plateartist.

Som ein fin introduksjon til musikken kan ein søkje opp filmopptaket av låten «I Can’t Quit You Baby», som finst på samlinga Folk Blues Festival 1962–1966. Det viser eit konsertopptak frå ein Europa-turné på midten av 1960-åra med Rush i storform som særs ekspressiv songar, og filmklippet er eit godt døme på kor elegant og minimalistisk ein kan framføre stor musikk på gitar.

På samlinga The Essential Otis Rush: The Classic Cobra Recordings 1956–1958 er omtrent alle songane vortne klassikarar og ein viktig del av blueshistoria. Denne utgjevinga har vorte omtala som bluesalbumet gjennom tidene. Eit spor som «My Love Will Never Die» seier det meste om den dynamiske krafta som ligg i røysta til Rush, den utruleg kontrollerte falsettsongen, og korleis han er nærast i eitt med gitaren. Han var så til dei grader til stades i musikken på desse opptaka at han brukte resten av karrieren på å nå opp igjen til same høgder.

Også på singelen Homework / I Have To Laugh er Rush i kjempeform, både på song og gitar, og her kan ein tydeleg høyra den enorme påverknaden han hadde på gitaristen Peter Green, i bøying av tonar, vibrato og frasering. Fleetwood Mac, gruppa til Green, spelte også versjonar av desse singellåtane nokre år seinare.

Door To Door er eit fellesalbum med ein annan bluesgigant med eit sterkt slektskap til Otis Rush, nemleg Albert King. Desse opptaka vart spelte inn mot slutten av 1950-åra og tidleg 1960-år i det kjende Chess Studios i Chicago. Det er særskilt god ljod på innspelingane, og bandet som er med, gjer ein formidabel jobb med både speling og arrangering. Om albumet ikkje er like sterkt som Cobra-samlinga, har det likevel klassiske opptak av Rush heilt på høgda, og ein får i tillegg ein stor bonus i spora med Albert King.

På albumet Mourning In The Morning, spelt inn i legendariske Muscle Shoals (Fame) studio i Alabama, mellom andre saman med gitaristane Duane Allmann og Mike Bloomfield, viser Otis Rush seg frå ei langt meir funkinspirert side. Sjekk ut låten «Working Man» for eit godt døme frå plata, med inspirert vokal og energisk gitarspel – eit lite slektskap til kollega Buddy Guys spelestil her.

Plata Right Place, Wrong Time er kanskje den mest heilskapelege i Rush-katalogen, og tittellåten fangar den fokuserte og gjennomarrangerte stemninga godt. Han vart spela inn for Capitol Records i 1971 med ein tørrare, men fyldig og tidsriktig lyd, og med både blåsarar, piano og orgel i bandet. Høyr òg på instrumentallåta «I Wonder Why» for eit døme på den unike fraseringa i gitarspelet og på måten Rush bøyer og tøyer tonane ulikt alle andre. Dette albumet hadde potensial til å nå eit større publikum, men kom diverre ikkje ut før fem år etter at opptaka vart gjorde, og då på eit mindre nisjeselskap. Det har uansett tidlegare vore omtala som ein av dei finaste innspelingane hans.

Den siste plata eg vil ta med her, er Ain’t Enough Coming In frå 1994. Plata kom i kjølvatnet av at mange av dei eldre bluesartistane hadde fått ein renessanse og eit mykje større publikum, og no var turen komen til Otis Rush. Produsert av John Porter, som tidlegare hadde gjeve Buddy Guy eit meir moderne lydbilete, freista dei det same her, men resultatet vart berre delvis vellukka. Innspelingane er prega av altfor lite dynamisk samspel frå dei andre medmusikarane, men Otis Rush spelar og syng bra og gjer nokre nydelege tolkingar av klassiske blueslåtar, mellom anna fine hyllester til tidlegare nemnde Albert King.

Stein Urheim

Stein Urheim er musikar og fast
skribent i Dag og Tid.