Ordskifte
Bistand er ein risikosport
Bistand er på mange måtar ein risikosport der ein ikkje alltid når dei måla ein har sett seg, skriv Breidlid.
Foto: Heiko Junge / NTB
I debatten om Sør-Sudan og bistand er eg einig med Terje Tvedt i at det er behov for å drøfte kritisk Noregs forhold til den ikkje-europeiske verda, og det ville vere underleg om det ikkje med tida vil kome fram fleire perspektiv som kastar nytt lys på Noregs bistandsarbeid.
Når det gjeld Sør-Sudan, kom det ein omfattande evalueringsrapport i 2020 som gir Noreg skryt for å ha vore ein fleksibel og stabil givar som har støtta godt opp om dei ulike fredsprosessane og dessutan om koordineringa av internasjonal bistand. Rapporten konkluderer vidare med at den humanitære bistanden, som dei fleste norske pengane har gått til etter 2013, har fungert relativt godt. Men rapporten er òg kritisk til mange forhold.
Ei lita oppklaring: I Dag og Tid 3. januar hevdar Tvedt at Marit Hernæs og eg illustrerer problemet som Kaj Skagen skreiv om i intervjuet med han i november: «Godleikstyranni (…) er den makta som ligg i førestillinga om at éin bestemt politikk – og berre den – er ‘moralsk’, det vil seia ‘nestekjærleg’ eller ‘god’. Denne førestillinga inneber at dei som kritiserer den ‘gode’ politikken, er umoralske.»
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
