Vinje-biografien

Steinar Løberg

Eg viser til Ottar Grepstads sluttreplikk 3. mai. Der blir eg klandra for å ha skrive at Dagbladet fekk Tove Bulls artikkel før han blei prenta i Syn og Segn. «Først da bladet med Bulls artikkel var på veg til lesarane den dagen, fekk Dagbladet det trykte nummeret i hende», korrigerer han.

Ja, hugsen min svikta, og eg har altså mistolka denne detaljen. Grepstad klandrar meg med rette.

Mest klandrar eg meg sjølv. Poenget mitt her var å peike på korleis artikkelen blei vurdert utanfrå, av ei kritisk avis som Dagbladet. Den galne opplysninga eg la til i ei undersetning, var nemleg heilt unødvendig – og for dei fleste uviktig.

For Grepstad, derimot, er feilen på ingen måte ein bagatell. Han brusar opp og fyrer av denne sluttsalva: «Tankane mine går til Finn-Erik Vinje, som blir utsett for slikt slums.» At han no har Vinjes omdøme i tankane sine, er noko nytt. Da Tove Bulls famøse åtak på «rikssynsaren» blei publisert i Syn og Segn i 1988, brydde bladets redaktør Grepstad seg da om Vinjes renommé?

Grepstad har heile tida stått fast på at Tove Bulls artikkel berre var «sakleg» og «kritisk».

Andre dømde annleis. Ikkje minst var Dagbladet svært tydeleg: «Hardt skyts mot Vinje», han «får så øra flagrer».

Hovudsaka for meg var å få fram dette.