Korrektur i utrengsmål

Dag og Tid har mange forfattarar i skribentstallen. Eg reknar med at dei fleste er like kjenslevare for språket i eigne setningar som eg sjølv er, og vert ille til mote når klåfingra korrekturmenn eller korrekturdamer tuklar med tekstane deira. Det er framleis rom for ulike formval i nynorsken, og kvar forfattar må ha rett til å gjera sine. Han må dess­utan sleppa å få kompetansen sin overprøvd av ein korrekturlesar.

Når eg som katolsk prest og omvisar i Roma får Det sixtinske kapell retta til «Det sixtinske kapellet», slik det vart gjort i nekrologen over pave Benedikt 16., vert eg sur, for sjølv om den bundne artikkelen her har sin logikk på nynorsk, er kapellet i denne samanhengen ein del av eit namn: Det heiter Det sixtinske kapell. Punktum.

Når forfattaren skriv «førde» som fortid av «føra», bør ingen ta seg lov til å retta det til «førte». I Arvid Langelands nynorske ordliste – den einaste eg som vestlending har tillit til – står «førde» som einaste form. Så får heller Margunn Rauset og Aud Søyland verta sure, for i deira gule plastversjon av den gamle Hellevik-ordlista står korkje «føra» eller «førde», men berre «føre» og «førte». Austmennene har tilsynelatande teke all makt over eit språk som i sin grunn er like vestnorsk som Ivar Aasen sjølv.

Er du abonnent? Logg på for å lese vidare

Digital tilgang – heilt utan binding

Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.

E-postadressa di

Eg godtek vilkåra

Eller kjøp eit anna abonnement

Er du abonnent? Logg på for å lese vidare