«Lenge har eit rom for ulike formspråk i den offentlege arkitekturen vore uhøyrt.»
Brudeferda i Hardanger justert med modernistisk arkitektur? Døme på slike innslag i landskapet breier seg snøgt over landet, meiner artikkelforfattaren.
Biletcollage av Signe Barratt Rafoss
Elendig tilpassa utbygging rundt om i landet bryt ned natur og landskap som er av det fremste nasjonen vår har å by på. Eg er glad for å lesa at også Ottar Grepstad ser med ulyst på mykje av dette. (Innlegg av Grepstad i Dag og Tid 18. oktober). Difor skulle det ikkje vera naudsynt at han dreg til med slike harde ord mot arkitekturopprørarane som slåst mot forflatinga av landskapet i by og bygd.
Grepstad tillegg meg diverre nokre mystiske meiningar som eg ikkje kjenner meg att i. Læra om logikken kallar dette å fekta mot ein stråmann som ikkje finst. Sterke argument treng ingen stråmenn.
Utsegna hans om at kritikarane av modernistisk og brutalt byggeri er «autoritære», råkar ikkje heilt blinken.
Om den retninga som kallar seg modernisme, hadde vore ei av fleire retningar innan offentleg arkitektur i dag, ville han truleg vore lettare å halda ut med. Men lenge har eit rom for ulike formspråk i den offentlege arkitekturen vore uhøyrt, av di den såkalla modernismen har rådd eineveldig over alle offentlege byggeprosjekt gjennom den siste menneskealderen, mens andre retningar har vore utestengde og forviste. Der ligg makta. Der ligg det autoritære.
Hadde dei late dei tusen blomar bløma, for sitera Mao i ei av hans betre stunder, hadde det vore til å bera.
Eg sluttar aldri å undra meg over korleis dette hegemoniet og denne einsrettinga har kunna halda det gåande så lenge. Det ville vore frigjerande å lata eit aldri så lite glytt av mangfald sleppa til.
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
