Nokre pauli ord om Georg Johannesen
Georg Johannesen fotografert i 1999 med ein stabel Rhetorica Norvegica.
Foto: Erik Johansen / NTB
I sin uforgripelege visdom har Dag og Tid-redaktøren gjeve Kaj Skagen fire sider til å rakke subjektivt ned på Georg Johannesens verksemd, minne og såkalla disiplar. «Kvantitet er kvalitet», observerte Georg Johannesen i si tid om kva talet på sider ofra på dei einskilde forfattarskapa, fortalde om verdivurderingane til redaktørar og litteraturhistorikarar. Anten Georg Johannesen eller Kaj Skagen eller båe er såleis umåteleg viktige, sett frå bladstova.
Å ta oppgjer med avdøde personlegdommar er ingen risikosport. Heller ikkje å lage gjøglebilete av 1950-talets fridomstrong og rådande tale- og skrivemåtar då og i dag. For oss som las Om den norske tenkemåten då essaysamlinga kom i 1975, var det ei openberring å oppdage i kva grad norsk offentleg språkbruk var grunnleggjande paradoksal. Mykje offentleg språkbruk stod for det motsette av kva ein vanlegvis førestilte seg. Såleis at u-hjelp var avlat, at ein burde boikotte Noreg heller enn land langt borte – og at der i landet vårt ikkje fanst noka venstreside eller høgreside.
Skagen prøver å dele verda inn i dei fornuftige som deler hans eigne synspunkt, og ei slag pervertert venstreside i kulturlivet. På denne såkalla venstresida har visst flestalle frykta Georg Johannesen og difor ikkje til denne dag tort å mukke mot han. Starten skal visst liggje hjå slike eminent sjølvstendige folk som Einar Økland, Jan Erik Vold, Jon Hellesnes og Karin Moe, skrivarar med eigne særmerkte uttrykk som ingen nokosinne har rekna som epigonar.
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
