Havørn

Johan Brox

Takk til ornitolog Alv Ottar Folkestad for eit godt og grundig tilsvar til leiaren min om havørna. Folkestad kan historia og har sjølv vore vitne til nedgangen i sjøfuglbestanden og auken i talet på havørn i ein mannsalder etter fredinga i 1968. Lekfolk som meg får lytta og læra, og det har me ikkje vondt av, snarare tvert om.

Det Folkestad ikkje nemner, er at det finst andre syn enn hans eige også mellom ekspertar på hopehavet mellom ørna og sjøfuglane. Skiljet går altså ikkje berre mellom lærd og lek i dette spørsmålet, som Folkestad gjev inntrykk av, men også mellom fagfellar. Leiaren i Dag og Tid var inspirert av fagleg solide kjelder som rett og slett ikkje lèt til å vera heilt samde med Alv Ottar Folkestad.

«I 2020 forsvant den siste krykkja fra Vedøy på Røst, som på 1980-tallet var kjent som et av Nord-Europas rikeste fuglefjell. Vår studie viser at økt predasjon fra havørn har bidratt til at bestanden ble utryddet», seier til dømes Tycho Anker-Nilssen, seniorforsker i Nina, i ei pressemelding frå i fjor som byggjer på ein vitskapeleg artikkel i Journal of Applied Ecology, forfatta saman med Annette L. Fayet og Tomas Aarvak.

Denne artikkelen er meir nyansert enn leiaren i Dag og Tid, då han seier at havørna ikkje er einaste årsak til bestandsnedgangen for sjøfuglane, men i ein situasjon som elles er prekær, til dømes på grunn av matmangel, kan havørna vera avgjerande. Anker-Nilssen konkluderer heller ikkje med at det enklaste er pistol, slik leiaren ymtar om. Det får stå på mi rekning, men det var òg nett dette Vardø-ordførar Tor Erik Labahå denne veka kravde på vegner av ein sviktande lomvibestand på Hornøya.

Det er i det minste tvil om kva effekt eit aukande havørntal kan ha på fuglekoloniane. Leiaren talte rett og slett for å lata denne tvilen koma dei raudlista artane til gode medan dei framleis finst.