Hans E. Kinck skriv ein plass at det sjeldan kjem noko godt ut av polemikk. Det har han mykje rett i. Då eg høyrde at Kaj Skagen hadde skrive ein polemisk kronikk om Georg Johannesen (GJ), tenkte eg først at her lyt nokon gå til motåtak og sjå til å få mannen ned frå pidestallen sin. Av det Skagen har skrive, hugsar vi i mine kretsar særskilt ein kronikk i Dag og Tid om Leonard Cohen sin konsert i Bergen for nokre år sidan. Skagen ytra si forakt for publikumet på Koengen, som med dissande magar og øl i neven hadde ein stor kveld utan å få tak i den åndelege dimensjonen. Som ein kompis formulerte det: Skagen ville nok ha føretrekt å få være aleine ute på jordet med blafrande stearinlys i ein eim av jødisk mystikk medan Cohen song godnattsongar for han.
Men då eg las Skagen sin kronikk «Profet utan bodskap», tenkte eg annleis. Skagen gir ein underhaldande gjennomgang av ymse sider ved GJ sitt verk og virke, og han skriv glitrande. Hovudpoenget hans er at forfattarskapen til GJ har vore overvurdert på grunn av den tiltrekkinga den sterke personlegdomen til forfattaren øvde på ein «krins av beundrarar» sidan femti–sekstitallet og opp gjennom åra. Nye «læresveinar» melde seg støtt, blenda som dei var av talegåver og anna slikt.
Store delar av kronikken går sjølvsagt også med til å slå fast at sovjetkommunistisk diktatur ikkje er bra; Skagen tilhøyrer ein generasjon der slik kritikk framleis kjennast aktuell. Det «gamalkommunistiske politiske synet» til GJ får så øyra flagrar. Det gjer sikkert godt å få satt skapet på plass i eiga stove endå ein gong!
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
