Diktatorens langsame død
Måten statsleiarane døyr på, kan gje oss interessante innblikk i korleis regima deira vert styrte. Dødsmåtar er maktpolitikk.
Arkiv: 8. mars 1953. Stalin på lit de parade i kolonnesalen i fagforeiningshuset på Sverdlov-plassen i Moskva. Frå venstre: V.M. Molotov, K.E. Vorosjilov, L.P. Berija, G.M. Malenkov, N.A. Bulganin, N.S. Khrusjtsjov, L.M. Kaganovitsj, A.I. Mikojan.
Foto: NOVOSTI
Femte mars var det sytti år sidan Josef Stalin døydde. På same dato sju år før hadde Winston Churchill halde sin namngjetne tale om jarnteppet. Om den nye politiske situasjonen i Europa, der dei gamle hovudstadene i verdsdelen – Warszawa, Praha, Budapest, Beograd, Sofia, Bucuresti – alle no låg bak det jarnteppet som den sovjetiske diktatoren hadde senka over Europa, «frå Stettin i nord til Adriahavet i sør».
Churchill peika lett ut den som var skuldig i denne nye kløfta. Det var hans gamle drikkekamerat frå krigen, Josef Vissarinovitsj Dzjugasjvili.
Stalins krigsallierte fekk ein meir fredeleg lagnad enn han sjølv. I det heile er det interessant å undersøkja korleis statsleiarar døyr. For det seier mykje om makttilhøva i regima deira.
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
