Draumen økonomar går og ber på
Før jol, samstundes som statsbudsjettet vart vedteke, la skatteutvalet fram ei offentleg utgreiing om eit betre og meir effektivt skattesystem. Dei to dokumenta sprikjer sterkt.
Bustadprospekt i vindauget hos ein eigedomsmeklar i Oslo. Dei fleste økonomar vil skattleggja eigedom hardare, men det er politisk svært vanskeleg.
Foto: Beate Oma Dahle / NTB
Å seia at det å eiga eigen bustad er ein del av DNA-et til nordmenn, er kan henda å taka litt i, men at det er ein del av vårt kulturelle DNA, kan det vera liten tvil om. 80 prosent av vaksne nordmenn eig eigen bustad, og langt fleire har planar om å verta huseigarar.
Det kan vera liten tvil om at denne kulturen på mange vis har tent oss godt. I Noreg har vi ikkje slum, vi held alt ved like, klipper plenen, pussar opp og passar på at grannane oppfører seg. Slik har det vore i mange generasjonar no. Nordmenn var ikkje leiglendingar, få av oss var husmenn. Som forfedrane våre vel vi så sant vi har råd til det, å eiga framfor å leiga.
Dessutan har vi sylta ned det meste vi har av formue, i eigedom. Og det har staten med vitende og vilje late oss gjera. Når vi betaler formueskatt, tel bustadene våre berre 25 prosent av marknadsverdien. Låna vi tek opp for å kjøpa eller byggja nytt, er langt på veg kostnadsfrie takk vera inflasjon og rentefrådrag, og når vi ein gong sel, ja, så er vinsten på både primær- og sekundærbustad skattefri.
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
