Heiser flagget for kanadisk sjølvstende

Ved inngangen til Hockey Hall of Fame, hockeymuseet i Toronto, står ein høgreist statue av ein mann med hockeykølle i handa, Detroit Red Wings-emblem på trøya og eit breitt smil. «Mr. Hockey», står det skrive på veggen bak han. 

– Mr. Hockey? Det er Gordie Howe, seier ei kvinne som passerer meg på veg inn i museet saman med familien sin. 

På innsida ser eg alt ein ishockeyentusiast kan drøyme om av effektar og fakta. Trøyer, masker, køller, puckar, pokalar, videoar og høvet til å freiste å score sjølv. Sjølv kan eg heller lite om hockey, og då eg spør ein ung mann om kven som er best i hockey – USA eller Canada – vert han usikker på kva eg meiner. 

– Dei speler jo på dei same laga og i den same ligaen, svarer han, før han tenkjer seg om, kjem på at landslaga til USA og Canada speler mot kvarandre i OL, og at svaret hans uansett må verte Canada.

Hockeykulturen er synleg overalt i Toronto, Canadas største by og finanssentrum, dels takk vere hurtigmatkjeda Tim Hortons, som er oppkalla etter hockeylegenda med same namn. Men eg må ikkje finne på å kjøpe dei overprisa billettane til elitekampar, får eg høyre under ein drosjetur i byen. Sjå juniorkampane, er rådet. Ifølgje sjåføren er det dit kanadiske familiar dreg for å sjå dei nye stjernene. 

Kanadisk hockeykamp får eg ha til gode – eg har teke turen over Atlanteren med andre planar. Men hockeykulturen kan forklare i alle fall litt av det som skjer i Toronto og resten av Canada om dagen. «Elbows up» eller «olbogen opp» har vorte det nye slagordet i landet, brukt av allslags folk, frå statsministeren til underhaldningsartistar og grasrotaktivistar – anten munnleg eller fysisk, med ein heva olboge.

Er du abonnent? Logg på for å lese vidare

Digital tilgang – heilt utan binding

Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.

E-postadressa di

Eg godtek vilkåra

Eller kjøp eit anna abonnement

Er du abonnent? Logg på for å lese vidare