Dagen før heile Italia vart stengd, flaug eg frå Roma til Stavanger og måtte rett i karantene i mitt eige husvære i Storgata på Bryne. I skrivande stund har eg vore innestengd ei veke. Helseministeren har gudskjelov sagt at det ikkje er forbode å lufta hunden, og då må me som ikkje har hund, ha lov til å lufta oss sjølve, tenkjer eg, og går mi daglege mil langs Frøylandsvatnet. Der møter eg kjende som òg sit i karantene, me helsar og smiler og har ingen vanskar med å prata på to meters fråstand. Men det er kome noko nytt mellom oss, noko i sjølve tonen – som om me er gladare for å møta kvarandre enn me var før. Ja, sjølv dei mange eg ikkje kjenner, er på ein måte komne nærare. Det gjev kan henda ei ny kjensle av samhald, dette at me står saman i ein kamp mot dette trugande viruset som på få veker har gjort både verda og vårt eige tilvære so annleis. Det me no opplever, vil merkja oss for livet. Brått har me etterkrigsgenerasjonar fått læra kor prekært livet kan vera, kor lite som skal til for at alt kan verta omsnudd.
Som syttiåring høyrer eg til dei som er mest truga av viruset frå Kina. Me er attende til stoda før penicillinet, då til dømes min eigen farbror i 1936 døydde av lungebrann, sytten år gamal. Det er gripande å sjå kor mykje som vert gjort for at me gamle ikkje skal verta smitta. For det må samstundes seiast at ingen lid mindre enn me i den nye røynda me er hamna i: Me har ingen arbeidsplass å missa, ingen born å ta hand om som skulle ha vore i barnehagen eller på skulen, ingen pengesuter som held oss vakne, nei, det er med pensjonen som med Gud hjå Petter Dass, han kjem på sin dato «om alle mann var døde», eller i det minste so lenge staten held seg oppe.
Vyrdnad for staten
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
