Krig versus kompromiss

Den norske regjeringa, dei politiske partia, pressa, universiteta, Den norske Forfatterforeningen, dei fleste som ytrar seg på sosiale medium, kort sagt heile den norske ålmenta ser ut til å gå inn for at krigen i Ukraina skal ta slutt ved at den ukrainske hæren, utan anna hjelp frå andre land enn våpen, pengar og moralsk støtte, slår dei russiske invasjonsstyrkane tilbake.

Eit slikt utfall kunne ein ønskje seg. Det ville ha vore eit døme på at ein mindre nasjon kan setje seg opp mot eit overfall frå ein overmektig fiende og vinne fram. Men det verkar ikkje like sikkert at den strategien vi har valt, vil føre til fred og slutt på lidingane.

Politikk og moral

Vi satsar på å hjelpe Ukraina med å halde krigen i gang, samstundes som vi straffar Russland med sanksjonar og isolasjon. Vi sender våpen til den ukrainske hæren. Vi koplar Russland frå verdsøkonomien. Vi trekkjer Oljefondet ut av Russland og prøver å råke landet med fattigdom.

Nato-sjefen Jens Stoltenberg tek opp att og opp att kor urettvist det er å nekte Ukraina å søkje medlemskap i Nato, og kor umogeleg det er for Nato å love Russland at ein slik søknad ikkje vil verte innvilga. Alt dette er kanskje god moral, men er det god fredsskapande politikk?

Det er nesten berre ein lynrask siger for Ukraina som kan kallast eit heldig utfall, og det ville vere eit reint mirakel. Andre krigsutfall verkar meir sannsynlege: Den russiske hæren vinn om nokre veker eller månader krigen etter å ha stelt i stand store øydeleggingar, lidingar og masseflukt, Putin tek over områda vest for Dnjepr, med eller utan Kyiv, og krigen i Ukraina held fram i årevis.

Er du abonnent? Logg på for å lese vidare

Digital tilgang – heilt utan binding

Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.

E-postadressa di

Eg godtek vilkåra

Eller kjøp eit anna abonnement

Er du abonnent? Logg på for å lese vidare