Tomt for ved (3)

Eg har lova Ragnhild å ta ut oska frå omnen. Dei som har vett på det, seier ein må vente i minst 24 timer etter at ein har halde opp med å fyre, før det er trygt, men så lenge eg tømmer oska rundt ripsbuskane som ligg eit godt stykke frå nærmaste bygning, kan det vel ikkje vere så nøye? Eg har ikkje fått gjort det endå, og oska er uansett for varm no, sjølv om Tor brukte så lang tid på å hente ved at det ser ut til å ha dauda heilt ut.

Tor opnar omnsdøra med eit rykk, og oska kvervlar opp og ut i rommet. Så legg han inn ei vedskie som er altfor tjukk til å leggje i no når det ikkje brenn skikkeleg.

– Ragnhild er nok ikkje langt unna, seier eg.

– Me kan ikkje vente på Ragnhild, seier Tor.

Og no er det ein heilt annan lyd i han enn me er vande med. Det er tydeleg at Tor ikkje er i humør. Han set seg ved vind­auget på plassen sin, og heile genseren er full av rusk og mose frå veden.

– Ragnhild har kjøpt kyllingvengjer, seier Hjalmar, som byrjar å bli svolten.

Tor svarer ikkje, sit berre og vippar med føtene, og det er ingenting som tyder på at han har tenkt å rydde opp etter seg.

På veg til kjøkenet for å sjekke om steikeomnen har blitt varm, ser eg føre meg desse stakkars kyllingane, kva slags liv har dei eigentleg, før vengjene blir kappa av?

Lyset som viser at temperaturen har kome opp i 220 grader, har slokna, så alt er klart. Men no oppdagar eg at omnen er heilt full av steikebrett, og slik kan det ikkje vere når me skal varme kyllingvengjer. Eg finn nokre gryteunderlag og legg dei på kjøkenbenken, opnar omnsdøra og tek ut bretta og lèt rista stå att. Blir eigentleg kyllingvengjer leverte i brett slik Ragnhild sa? Eller kjem dei i ein pose så me treng ei form? Eg håpar på brett, det er så mykje graps med desse posane.

Eg høyrer ein smell og kikkar ut av vindauget, eg ser bilen til Hjalmar, fjøsen og vedhuset, men inga Ragnhild. Tor har ikkje klart å lukke døra til vedhuset, det var den vinden smelte i veggen.

Sjølv om ingen av oss har noko meir ute på kjøkenet å gjere før Ragnhild kjem heim att, fortel eg Hjalmar og Tor at steikebretta som står på benken, er glovarme, så dei må passe fingrane og vere forsiktige.

Tor reiser seg og subbar dei små føtene sine over golvet. Det forundrar meg ikkje om han skal dusje, det gjer han stadig på dei merkelegaste tider av døgnet.

– No burde vel Ragnhild snart vore her, seier Hjalmar.

– Ja, seier eg, ho er nok rett rundt hjørnet.

Regnet slår mot vindauget på sørsida, veggane knirkar, og me høyrer Tor som fiklar med døra på dusjkabinettet, som har det med å hoppe ut or sporet om ein ikkje er forsiktig.

– No får me håpe han ikkje brukar opp alt det varme vatnet, seier eg.

Så kjem det eit puff frå omnen, og eg og Hjalmar ser skinet av noko som blafrar i glaset på omnsdøra. Eg reiser meg og går heilt bort for å sjå om det verkeleg kan stemme.

– Jammen har det teke til å brenne att, seier eg.

– Heilt utruleg, svarer Hjalmar.

– Ja, seier eg, men det er i alle fall ikkje Tor si forteneste, rein flaks, ingenting anna.

Framhald

Frank Tønnesen