Den vanskelege kvalitetenDen norske Forfatterforeningen (DnF) held fana høgt for den litterære kvaliteten, men samtidig tek dei imot medlemer som undergrev litterære krav som originalitet.

«Kven skal kjempe for den gode litteraturen», spør DnF-leiar Heidi Marie Kriznik i kommentaren «Hvem skal passe på skjønnlitteraturen?» i Klassekampen. «I vår tid står kunsten under press. Vi lever i et politisk klima der interessen for kunstnerisk kvalitet er lav», utdjupar ho.

Seriebokforfattarar og krimforfattarar har lenge banka på døra til Den norske Forfatterforeningen. Den døra har vore stengd, for her var det den høgverdige litteraturen som galdt.

No har dei fått nok. Dei opprettar eit eige forfattarlag: Norske Forfattere. Laget skal representere heile breidda av norske skjønnlitterære forfattarar. Dei vil bort frå «elite, maktkonsentrasjon og trynefaktor» som særmerkjer DnF, ifylgje eit utspel på Facebook av ein tilhengjarane av det nye laget, Asle Skredderberget.

I mellomtida åtvarar DnF mot utvatning av den litterære kvaliteten. Men held DnF sjølv stien sin rein når det gjeld litterær kvalitet? Ei gransking av medlemer og ikkje-medlemer røper ein annan røyndom.

Låg- og høgkultur

Før vi kikar på medlemene, høver det med eit lite historisk tilbakeblikk. Korleis definerer vi litterær kvalitet? Litterær kvalitet blir gjerne knytt til låg- og høgkultur. For femti år sidan var det eit skarpt skilje på feltet. Kven kjenner til dømes geniet attom «Fleksnes fataliteter», den kjende serien på NRK? Serien var basert på Hancock’s Half Hour av skrivekollektivet Ray Galton og Alan Simpson.

Er du abonnent? Logg på for å lese vidare

Digital tilgang – heilt utan binding

Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.

E-postadressa di

Eg godtek vilkåra

Eller kjøp eit anna abonnement

Er du abonnent? Logg på for å lese vidare