Diktet
Diktet: Odveig Klyve
Foto: Tove Elin Berg
Korleis kan vi svare på, eller ta inn over oss, uhyrlege handlingar? I sjokket og uroa kan eit dikt vere ein adekvat respons – eller kan hende einaste adekvate responsen? Å skrive eit dikt, lese eit dikt, dele eit dikt, la det spreie seg til alle som kan lese, kan gi ei kjensle av å bidra, gjere noko. Ein blir takksam for at nokon set ord på fortvilinga, skapar rom for tankane, held oss vakne, dannar ein fellesskap.
Krigen i Ukraina har fått mange norske poetar og gjendiktarar til å gripe til tastaturet. Ei av dei er Odveig Klyve (f. 1954), ein poet og filmskapar med internasjonalt utsyn og base i Stavanger. Ho publiserte dette diktet 14. mars 2022 på Facebook, og på eit døgn hadde diktet fått nærare 800 delingar, og om lag like mange støtteemojiar og kommentarar. Den skotske poeten Kenneth Steven gjorde på eige initiativ ei omsetting til engelsk, og diktet lever no sitt eige liv, som her i denne spalta.
Diktet nektar å la despoten sitje trygt bak det overdimensjonerte møtebordet sitt, fjernt frå lidingane til offera for krigen han har starta. Det taler i tydelege ordelag om det som forsvinn når krigsretorikken og fascismen får ta overhand – det menneskelege perspektivet.
Skjelv du på handa
i dag, Vladimir,
når du lyfter koppen
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
