Postulat: Kjærleiksdikt er einsemds­-dikt.

Kjærleik i seg sjølv krev inga skrift, han har nok med eigen fylde. Han lever utanfor tida. Stein Mehren har i diktet «Tristan og Isolde» skildra dei elskande: «Og de kunne aldri gledes/ ved sin kjærlighet/ for den var deres glede/ …/ De så på hverandre og sa aldri/ Se på vår kjærlighet/ for den var deres blikk».

Vi veit at Stein Mehren (1935–2017) er ein av dei store kjærleiksdiktarane våre. Over 1300 dikt skreiv han, i nærare 30 diktsamlingar. Gjennom stillheten en natt, Hildring i speil, Alene med en himmel, Mot en verden av lys var dei fire første samlingane, som kom årvisst 1960–1963 – alle med kvitt omslag.

Dei hadde ein nærleik i språket som gjorde at dikta til Olaf Bull – også ein kjærleiksdiktar – kjendest meir «høg­tidsame» for nokre av oss som byrja skriva på denne tida. I Bulls «Metope» kjem kvinna òg til orde, men i eit språk som er meir likt den diktande mannens.

Vi veit at «kjærleiksdikt» ofte er monologar, gjerne ei hylling av dei framifrå eigenskapane til den tilbedne. I dagens dikt, frå samlinga Alene med en himmel (1962), er replikken til kvinna knappare enn hos Bull – og set den vel­talande teksten i diktet stillferdig på plass. Det tunge blikket hans – «en sten fra mitt hjerte» – får eit svar frå hennar, halvt humoristisk. Ho godtek tyngda hans, men framhevar òg si eiga.

I lyrikken vår er det ikkje alltid at dei to i eit elskande par framstår som likestilte – likestilte i forståinga av at denne kjærleiken også er ei einsemd.

Jan Erik Vold

Lene din ensomhet stille mot min

Så falt da mitt blikk i ditt

som en sten fra mitt hjerte

en sten jeg har båret lenge omkring

Og ditt ansikt er ikke lenger

stillferdig lukket om deg selv, men

en gave du åpner med øynene dine

Og jeg vet ikke om det er blader

som faller fra store trær

eller et minne om store dyr som flykter

for luften løser seg opp over

ansiktet ditt lik sterkt lys

Ditt ansikt er et speil i mine hender

og dine bleknende leppers

sanseløse bleke smil; skum

etter storm nu langt borte

Mens ordenes sommerfugler

viklet oss inn i en gylden tråd

mottok du all min maktesløshet

Og jeg grep som i dyp dyp jord

Dine bryster, ditt legeme, Du

og ditt blikk, halvt mønstrende

halvt et smil, som sa: Elsker

I natt kan du lene din ensomhet

stille mot min

Stein Mehren