Dokumentarfilmen Eg har ord dreier seg om livshistoria til Runar Gudnason – mest kjend frå rappegruppa Side Brok.

– Eg har roa litt ned på rapturneringa og ynskjer å avslutte det kapittelet, seier artisten.

Han har sjølv hovudrolla i sin eigen film, men vil ikkje omtale produksjonen som ein sjølvbiografi.

– Dette er ikkje nokon A til Å-film, seier Gudnason og forklarer at dramaturgien mest liknar eit essay.

Han legg til at det er snakk om ein sterkt redigert versjon av røyndomen, og at han har redigert der han tykte det var naudsynt. Gudnason trur filmen er annleis enn mange er vane med, og nemner innslag av rim i forteljarstemma, og at mange scener er klipte som musikk.

– Eg skulle lage film om danske rapparar og vart sjølv rappar ved ein feil. Då var det opplagt at eg måtte finne ut kvifor det gjekk som det gjekk, seier han.

– Kvifor vart du rappar?

– Eg vaks opp i ein heim med mykje musikk og biletkunst og lærte at det går an å halde på med slikt. Dessutan har eg alltid vore nyfiken. Medan eg budde i Danmark ein periode, fekk eg høyre rapping på dansk. Det fascinerte meg, for ingen rappa på norsk på den tida.

I Danmark byrja Gudnason å rappe og leike seg med ord, rim og rytme. Han såg ikkje på det som nokon karriereveg, men tenkte rappinga kunne vere ein fin hobby. Den innstillinga trur han har vore naudsynt for at han lukkast som rappar då han vende heim til Noreg.

– Det lyt byrje som fri leik. Ein er nøydd å leike seg inn i det. Viss det vert for seriøst, vert det for mykje stengsel.

– Korleis vil du omtale tilhøvet ditt til heimbygda Ørsta?

– Sterkt, fordi eg har vakse opp her. Mange trur eg er patriotisk og nostalgisk, men eg er ikkje det. Eg likar til dømes ikkje vinteren. Det seier noko om kor viktig røtene er.

Gudnason trur mange ynskjer seg attende til barndomen – ikkje reint bokstaveleg, men på eit anna vis. Han minner om at ordet nostalgi tyder heimlengsel.

– Er der ein bodskap?

– Prosjektet var fyrst meint som ei undersøking. Dokumentarfilmen tek ei personleg dreiing i møte med både orda, ordkunsten og kommunikasjon i nære relasjonar – slik som foreldre–barn-relasjonen. Der er ein bodskap, men han er personleg og hemmeleg. Eg vil at filmen skal vere open for tolking.

– Tykkjer du at du utleverer deg sjølv?

– Utlevere er vel eit litt betent ord. Eg fortel ærleg og deler mine tankar og erfaringar, og eg håpar dette er noko folk kan kjenne seg att i. All god kunst er personleg, samstundes må det handle om meir enn kunstnaren.

Julie Killingberg