«Frå ein annan sommar, ei anna tid, finn eg ein falma badmintonball.»
Teikning: May Linn Clement
Takrenna
Takrenna fløymer over når regnbøyene blir for kraftige. Eg må komme meg opp og sjekke. Naboen har sagt eg berre må låne stigen hans som heng bak garasjen. Det er jo snilt, sjølv om han er smal og lealaus, heile stigen. Merkeleg at han ikkje kjøper seg ny.
Viss du ser bort frå skjorene som leitar etter reir og fugleungar dei kan knerte, eller tek små pausar på mønet, er det lenge sidan det har vore folk på taket. Siste mann var vel feiaren, men han sa ikkje noko om at me burde reinske takrenna. Det er ein yngre kar som eg ikkje veit kven er. Han har overteke etter gamlefeiaren, som alltid gjekk rett inn på dei skitne støvlane når han skulle ned i kjellaren og sjekke om det var mykje oske.
Bilen til naboen er vekke, han er ute og fartar som vanleg. Får stole på at det stemmer at eg berre kan gå og ta stigen.
Eg set stigen opp på framsida av huset. Han står skeivt. Det eine beinet er kortare enn det andre, eg legg ein plankebete under og tek eit trinn om gongen. Eg er ikkje så glad i høgder og kikkar inn i veggen og litt opp, stoppar halvvegs og sjekkar at han verkeleg står støtt nok. Når eg kjem opp til takrenna, må eg hente meg inn igjen. Det går betre enn venta. Etter ei stund er eg van med høgda og byrjar å fjerne mose og gamalt lauv med nevane og ein liten hagespade.
Det er ei utruleg utsikt. Eg kan sjå heilt til havet, og kjenner meg like høgt oppe som fjella. Det ser ut til å vere flatt hav, ikkje ei bølgje. Vegen frå sentrum og hit deler eit jorde i to og svingar heilt bort til skogkanten, så fylgjer han elva det siste stykket.
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
