I lomma på dressbuksa ligg noko som ein gong i tida har vore papir, kanskje ein handlelapp eller ei kvittering. No er det berre ein merkeleg klump, truleg har han vore til vask saman med buksa. Eg står og fiklar med klumpen i lomma medan eg og faren til ein i B-klassen småsnakkar.

Han er i grunnen grei å snakke med. Det er rart me ikkje har snakka saman før. Eg har jo sett han mange gonger, men me helsar aldri. Det kan me kanskje byrje med no?

Når me skal setje oss til bords, nøler eg litt, og dermed hamnar me diverre på eit anna bord enn faren til han i B-klassen. Det som kunne blitt til noko meir, er over før det har byrja. Eg og kona blir sitjande med dei vanlege, og snakke om det me plar snakke om. Kanskje like greitt.

Eg har vore i kantina mange gonger, men i kveld har dei pynta og laga det til så eg mest ikkje kjenner meg att. Det er noko høgtideleg over det heile, og eg er glad eg tok på dressbuksa og ei fin skjorte. Nokre av dei andre foreldra har ikkje vore like heldige med klesvalet. Det er til og med ein som går i kortbukse, men der er det nok andre bakanforliggjande problem i tillegg. Eg lurer på om klumpen i lomma kan ha vore eit papirlommetørkle frå gravferda til tante Gunda i haust, men eg er ikkje sikker.

Ti år med skulegang er over, og ungdommane liknar på oss slik me var ein gong for lenge sidan. Høge på livet kviskrar dei seg imellom og ler når ein av kontaktlærarane går fram til scenen for å gje nokre beskjedar i ein mikrofon det ikkje er lyd i. Etter kvart blir det lyd, ein annan lærar må berre skru litt på miksepulten fyrst, og det må hyle i høgtalarane, så får me litt praktisk info, eller det er vel ikkje så veldig praktisk at det gjer noko. Det går inn det eine øyret og ut det andre. Ho ynskjer oss velkomne og lirer av seg nokre frasar me har høyrt før om naudutgangane og toaletta; dei har ikkje flytta på seg sidan sist.

Kontaktlæraren sender dei som sit i motsett ende av lokalet, fyrst opp for å forsyne seg av maten som står klar på eit langbord. Typisk. Faren til han i B-klassen kjem gåande, smilande, han var heldig med den.

Det er ein heilt spesiell kveld, og det er fint å vere saman med ungdommane, som syng, dansar, ropar og held talar. Det er fint å sjå dei som ikkje gjer så mykje ut av seg òg. Me sit og tenkjer tilbake, og så tenkjer me litt framover, men mest tilbake. Samstundes vil me så gjerne klamre oss til dette, i denne kvelden, denne avslutninga. Kvar gong eg trur at no kan det ikkje vere fleire innslag att, tek eg feil. Dette er ikkje ein vanleg kveld, og etter kvart kjem eg dit: til eit punkt der eg vil at det aldri skal ta slutt.

Eg gløttar bort på faren til han i B-klassen som sit ved vindauget i motsett ende av lokalet, det ser ikkje ut som han har funne tonen med dei andre rundt bordet.

Eg fiklar enno med klumpen i lomma, eit par gonger har eg hatt han oppe og studert han nærmare, eg byrjar å bli
temmeleg sikker på at det må ha vore ein billett.

Frank Tønnesen