Avslutninga
Les også
Teikning: May Linn Clement
«Tor ser bekymra på mor si som har blod på nevane og i andletet»
Les også
Teikning: May Linn Clement
«På veg ut av butikken treffer Ragnhild dessverre Haldis»
Les også
Teikning: May Linn Clement
«Sist Ragnhild og Olav handla, må det ha skjedd ein glipp, for alt i går var det tomt for kaffi.»
Les også
Teikning: May Linn Clement
«Det er tydeleg at Tor ikkje er i humør.»
Les også
Teikning: May Linn Clement
«Han liker ikkje når det blir snakk om kor små føter han har»
Les også
Teikning: May Linn Clement
«I tillegg til at Tor ikkje er van med å hente ved, har han aldri fått til dette med oppfyring heller.»
Les også
Trampolinen
Les også
Teikning: May Linn Clement
«Tor ser bekymra på mor si som har blod på nevane og i andletet»
Les også
Teikning: May Linn Clement
«På veg ut av butikken treffer Ragnhild dessverre Haldis»
Les også
Teikning: May Linn Clement
«Sist Ragnhild og Olav handla, må det ha skjedd ein glipp, for alt i går var det tomt for kaffi.»
Les også
Teikning: May Linn Clement
«Det er tydeleg at Tor ikkje er i humør.»
Les også
Teikning: May Linn Clement
«Han liker ikkje når det blir snakk om kor små føter han har»
Les også
Teikning: May Linn Clement
«I tillegg til at Tor ikkje er van med å hente ved, har han aldri fått til dette med oppfyring heller.»
Les også
Trampolinen
I lomma på dressbuksa ligg noko som ein gong i tida har vore papir, kanskje ein handlelapp eller ei kvittering. No er det berre ein merkeleg klump, truleg har han vore til vask saman med buksa. Eg står og fiklar med klumpen i lomma medan eg og faren til ein i B-klassen småsnakkar.
Han er i grunnen grei å snakke med. Det er rart me ikkje har snakka saman før. Eg har jo sett han mange gonger, men me helsar aldri. Det kan me kanskje byrje med no?
Når me skal setje oss til bords, nøler eg litt, og dermed hamnar me diverre på eit anna bord enn faren til han i B-klassen. Det som kunne blitt til noko meir, er over før det har byrja. Eg og kona blir sitjande med dei vanlege, og snakke om det me plar snakke om. Kanskje like greitt.
Eg har vore i kantina mange gonger, men i kveld har dei pynta og laga det til så eg mest ikkje kjenner meg att. Det er noko høgtideleg over det heile, og eg er glad eg tok på dressbuksa og ei fin skjorte. Nokre av dei andre foreldra har ikkje vore like heldige med klesvalet. Det er til og med ein som går i kortbukse, men der er det nok andre bakanforliggjande problem i tillegg. Eg lurer på om klumpen i lomma kan ha vore eit papirlommetørkle frå gravferda til tante Gunda i haust, men eg er ikkje sikker.
Ti år med skulegang er over, og ungdommane liknar på oss slik me var ein gong for lenge sidan. Høge på livet kviskrar dei seg imellom og ler når ein av kontaktlærarane går fram til scenen for å gje nokre beskjedar i ein mikrofon det ikkje er lyd i. Etter kvart blir det lyd, ein annan lærar må berre skru litt på miksepulten fyrst, og det må hyle i høgtalarane, så får me litt praktisk info, eller det er vel ikkje så veldig praktisk at det gjer noko. Det går inn det eine øyret og ut det andre. Ho ynskjer oss velkomne og lirer av seg nokre frasar me har høyrt før om naudutgangane og toaletta; dei har ikkje flytta på seg sidan sist.
Kontaktlæraren sender dei som sit i motsett ende av lokalet, fyrst opp for å forsyne seg av maten som står klar på eit langbord. Typisk. Faren til han i B-klassen kjem gåande, smilande, han var heldig med den.
Det er ein heilt spesiell kveld, og det er fint å vere saman med ungdommane, som syng, dansar, ropar og held talar. Det er fint å sjå dei som ikkje gjer så mykje ut av seg òg. Me sit og tenkjer tilbake, og så tenkjer me litt framover, men mest tilbake. Samstundes vil me så gjerne klamre oss til dette, i denne kvelden, denne avslutninga. Kvar gong eg trur at no kan det ikkje vere fleire innslag att, tek eg feil. Dette er ikkje ein vanleg kveld, og etter kvart kjem eg dit: til eit punkt der eg vil at det aldri skal ta slutt.
Eg gløttar bort på faren til han i B-klassen som sit ved vindauget i motsett ende av lokalet, det ser ikkje ut som han har funne tonen med dei andre rundt bordet.
Eg fiklar enno med klumpen i lomma, eit par gonger har eg hatt han oppe og studert han nærmare, eg byrjar å bli
temmeleg sikker på at det må ha vore ein billett.
Frank Tønnesen
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
I lomma på dressbuksa ligg noko som ein gong i tida har vore papir, kanskje ein handlelapp eller ei kvittering. No er det berre ein merkeleg klump, truleg har han vore til vask saman med buksa. Eg står og fiklar med klumpen i lomma medan eg og faren til ein i B-klassen småsnakkar.
Han er i grunnen grei å snakke med. Det er rart me ikkje har snakka saman før. Eg har jo sett han mange gonger, men me helsar aldri. Det kan me kanskje byrje med no?
Når me skal setje oss til bords, nøler eg litt, og dermed hamnar me diverre på eit anna bord enn faren til han i B-klassen. Det som kunne blitt til noko meir, er over før det har byrja. Eg og kona blir sitjande med dei vanlege, og snakke om det me plar snakke om. Kanskje like greitt.
Eg har vore i kantina mange gonger, men i kveld har dei pynta og laga det til så eg mest ikkje kjenner meg att. Det er noko høgtideleg over det heile, og eg er glad eg tok på dressbuksa og ei fin skjorte. Nokre av dei andre foreldra har ikkje vore like heldige med klesvalet. Det er til og med ein som går i kortbukse, men der er det nok andre bakanforliggjande problem i tillegg. Eg lurer på om klumpen i lomma kan ha vore eit papirlommetørkle frå gravferda til tante Gunda i haust, men eg er ikkje sikker.
Ti år med skulegang er over, og ungdommane liknar på oss slik me var ein gong for lenge sidan. Høge på livet kviskrar dei seg imellom og ler når ein av kontaktlærarane går fram til scenen for å gje nokre beskjedar i ein mikrofon det ikkje er lyd i. Etter kvart blir det lyd, ein annan lærar må berre skru litt på miksepulten fyrst, og det må hyle i høgtalarane, så får me litt praktisk info, eller det er vel ikkje så veldig praktisk at det gjer noko. Det går inn det eine øyret og ut det andre. Ho ynskjer oss velkomne og lirer av seg nokre frasar me har høyrt før om naudutgangane og toaletta; dei har ikkje flytta på seg sidan sist.
Kontaktlæraren sender dei som sit i motsett ende av lokalet, fyrst opp for å forsyne seg av maten som står klar på eit langbord. Typisk. Faren til han i B-klassen kjem gåande, smilande, han var heldig med den.
Det er ein heilt spesiell kveld, og det er fint å vere saman med ungdommane, som syng, dansar, ropar og held talar. Det er fint å sjå dei som ikkje gjer så mykje ut av seg òg. Me sit og tenkjer tilbake, og så tenkjer me litt framover, men mest tilbake. Samstundes vil me så gjerne klamre oss til dette, i denne kvelden, denne avslutninga. Kvar gong eg trur at no kan det ikkje vere fleire innslag att, tek eg feil. Dette er ikkje ein vanleg kveld, og etter kvart kjem eg dit: til eit punkt der eg vil at det aldri skal ta slutt.
Eg gløttar bort på faren til han i B-klassen som sit ved vindauget i motsett ende av lokalet, det ser ikkje ut som han har funne tonen med dei andre rundt bordet.
Eg fiklar enno med klumpen i lomma, eit par gonger har eg hatt han oppe og studert han nærmare, eg byrjar å bli
temmeleg sikker på at det må ha vore ein billett.
Frank Tønnesen
Les også
Teikning: May Linn Clement
«Tor ser bekymra på mor si som har blod på nevane og i andletet»
Les også
Teikning: May Linn Clement
«På veg ut av butikken treffer Ragnhild dessverre Haldis»
Les også
Teikning: May Linn Clement
«Sist Ragnhild og Olav handla, må det ha skjedd ein glipp, for alt i går var det tomt for kaffi.»
Les også
Teikning: May Linn Clement
«Det er tydeleg at Tor ikkje er i humør.»
Les også
Teikning: May Linn Clement
«Han liker ikkje når det blir snakk om kor små føter han har»
Fleire artiklar
Endre Ruset er poet og tidlegare kunstnarisk leiar ved Norsk litteraturfestival.
Foto: Heidi Furre
«Dikta til Endre Ruset er ridde av tap og sorg, og med hesten som sentralt motiv.»
Dette er ein bar, men er det ein sjokoladebar til laurdagskvelden eller ein proteinbar til treningsøkta?
Foto via Wikimedia Commons
«Det er høgt trykk på proteinbarfronten for tida.»
Teikning: May Linn Clement
«Det er ikkje for inkje me seier at noko 'dampar av erotikk' eller er 'dampande heitt'.»
Nye rekruttar til 24. mekaniserte brigade i dei ukrainske styrkane driv taktisk øving i Donetsk 14. oktober.
Foto: Ukrainsk forsvar
Ein ukrainsk-nordkoreansk krig på russisk territorium. Ingen forfattar av dystopisk fiksjon kunne ha klekt ut eit slikt scenario, skriv Andrej Kurkov.
Reinsdyr kan fint serverast utan purear, men med reine smakar. Her med brekkbønner, eg brukte grøne erter.
Foto via Wikimedia Commons