I klisteret

Det var den fyrste sumarjobben min, og det var opp til meg å tromme saman eit arbeidslag. Eg tok med nokre gutar frå skulen. Arbeidet kom køyrande til oss, i den store bilen til den legendariske tevlingsleiaren Per Nordland frå Selbu. No skulle det klistrast, og det til gagns.

Korta til eit parti bridge ligg i ei mappe med fire rom til dei fire hendene. Det må stå sør, vest, nord og aust på mappa. Dessutan må det stå eit spelnummer, og det må koma fram kven som skal byrja melde, og kven som er i den såkalla faresona, der bonusen for suksess er ekstra høg, straffa for ein fadese ekstra hard.

Det fornuftige er at all denne informasjonen er trykt på mappa, som vanlegvis er i mjuk plast. Men til den komande utgåva av Norsk bridgefestival var det kjøpt inn nye mapper i hard plast utan trykk av noko slag. Dei må ha vore billege, for no skulle altså fire ungdommar lønast for å setja på klistremerke med all den påkravde informasjonen – ni stykk per mappe på mange tusen mapper, mange nok til ti dagar med bridge på Lillehammer for hundrevis av spelarar.

Så der sat vi og klistra. Det var varmt. Den storvaksne Nordland sat i eit anna rom og la kort inn i mappene med dubleringsmaskinen sin. Mange, mange tusen kort. Han hadde det karakteristiske sveittebandet sitt kring panna, og han trong det. Bridgefestivalen var berre veker unna, arbeidet kunne ikkje vente.

Då festivalen starta, tok det ikkje lang tid før lappane byrja ramle av mappene, til mykje forvirring og hånleg latter. Heldigvis synte det seg at det ikkje var klistrearbeidet som var for dårleg, det var sjølve lappane. Også dei var av billegaste merke, med det som viste seg å heite «ikkje-permanent lim». Eg hadde aldri høyrt om fenomenet før, og eg har heller aldri høyrt om det i ettertid.

No har vinden nok ein gong snudd – i dag blir det igjen nytta mapper med trykk direkte på plasten.