Tapt bak ei vogn
Beate Oma Dahle / NTB
Me skal ikkje forstyrra vognføraren eller medpassasjerar i stillevogna, og det er heller ikkje god folkeskikk å stikka hovudet inn i ei framand barnevogn og uroa ungen som ligg der. Kan henda er reglane annleis for dokkevogner, men det er alltid lurt å spørja eigaren av vogna om lov fyrst. Me har i det heile mange vogner ikring oss: Dei rullar på vegar, skjener, golv og i terrenget.
Mange tek motorvogna til butikken og fyller handlevogna med varer som er vortne sende med vogntog eller togvogner som høver for slikt (jf. godsvogn). I ferien dreg nokre på tur med campingvogn eller husvogn. Andre må sitja i ei stridsvogn (jf. beltevogn, panservogn) og kan berre drøyma om late dagar på fine strender der folk sel godsaker frå vogn.
Forma vogn er dansk. På norrønt heitte det vagn, slik det framleis gjer på svensk og islandsk (færøysk har både vagnur og vognur). Vogn (jamnast uttala vågn) var likevel so vanleg at Aasen tok forma inn i landsmålet. Han høyrde rett nok at forma vagn framleis var i bruk, men då som namn på Karlsvogna, og det var gjerne bøygt som hankjønnsord (folk sa Vagnen og jamvel Vangen).
Vogn kjem frå ei germansk rot som tydde ‘røra på, fara’. Ho har gjeve oss eit vognlass med ord, som veg, vega, vagga, vogge, våg (‘smalt sjøstykke; verk, puss’, eig. ‘væske i rørsle’), våg (‘vektstong; vekteining’) og lånorda bevega, vakla, vekt og viktig. Vogn hadde nok glansdagane sine då køyring med hest og vogn var det vanlege.
Dei velhaldne kunne velja om dei ville køyra i open eller lukka vogn. Andre arbeidde hjå ein vognmann. Og folk ramla av. I samlinga med munnhell attarst i Norske Ordsprog av Aasen finn me vendinga «han er som han var fallen att-av ei vogn». Då er han «forvirret, forlegen», får me vita. Den som «ikkje er tapt bak ei vogn», derimot, veit råd. Men ein kan like fullt kjenna seg som femte hjulet på vogna.
Me lyt ha vognkort jamvel om me ikkje har hestevogner i vognskjulet, og det er ikkje dumt å vera på vassvogna (etter eng. be on the water waggon). Stasjonsvogn kjem òg frå engelsk. Det viste til vogner som førte passasjerar og reisegodset deira til og frå jarnbanestasjonar. Nokre har folkevogner i vognparken sin, og som mange veit, er folkevogn eit merkevarenamn (Volkswagen) som er vorte samnamn.
Kristin Fridtun
Kristin Fridtun er filolog og forfattar.
E-post: kristin.fridtun@gmail.com
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Me skal ikkje forstyrra vognføraren eller medpassasjerar i stillevogna, og det er heller ikkje god folkeskikk å stikka hovudet inn i ei framand barnevogn og uroa ungen som ligg der. Kan henda er reglane annleis for dokkevogner, men det er alltid lurt å spørja eigaren av vogna om lov fyrst. Me har i det heile mange vogner ikring oss: Dei rullar på vegar, skjener, golv og i terrenget.
Mange tek motorvogna til butikken og fyller handlevogna med varer som er vortne sende med vogntog eller togvogner som høver for slikt (jf. godsvogn). I ferien dreg nokre på tur med campingvogn eller husvogn. Andre må sitja i ei stridsvogn (jf. beltevogn, panservogn) og kan berre drøyma om late dagar på fine strender der folk sel godsaker frå vogn.
Forma vogn er dansk. På norrønt heitte det vagn, slik det framleis gjer på svensk og islandsk (færøysk har både vagnur og vognur). Vogn (jamnast uttala vågn) var likevel so vanleg at Aasen tok forma inn i landsmålet. Han høyrde rett nok at forma vagn framleis var i bruk, men då som namn på Karlsvogna, og det var gjerne bøygt som hankjønnsord (folk sa Vagnen og jamvel Vangen).
Vogn kjem frå ei germansk rot som tydde ‘røra på, fara’. Ho har gjeve oss eit vognlass med ord, som veg, vega, vagga, vogge, våg (‘smalt sjøstykke; verk, puss’, eig. ‘væske i rørsle’), våg (‘vektstong; vekteining’) og lånorda bevega, vakla, vekt og viktig. Vogn hadde nok glansdagane sine då køyring med hest og vogn var det vanlege.
Dei velhaldne kunne velja om dei ville køyra i open eller lukka vogn. Andre arbeidde hjå ein vognmann. Og folk ramla av. I samlinga med munnhell attarst i Norske Ordsprog av Aasen finn me vendinga «han er som han var fallen att-av ei vogn». Då er han «forvirret, forlegen», får me vita. Den som «ikkje er tapt bak ei vogn», derimot, veit råd. Men ein kan like fullt kjenna seg som femte hjulet på vogna.
Me lyt ha vognkort jamvel om me ikkje har hestevogner i vognskjulet, og det er ikkje dumt å vera på vassvogna (etter eng. be on the water waggon). Stasjonsvogn kjem òg frå engelsk. Det viste til vogner som førte passasjerar og reisegodset deira til og frå jarnbanestasjonar. Nokre har folkevogner i vognparken sin, og som mange veit, er folkevogn eit merkevarenamn (Volkswagen) som er vorte samnamn.
Kristin Fridtun
Kristin Fridtun er filolog og forfattar.
E-post: kristin.fridtun@gmail.com
Fleire artiklar
Frå omslaget til ein utypisk roman om mellom anna sjakk.
Sjakknerden er litt av ein type. Men særleg i litteraturen vert det lite sex.
Dei fleste som satsar på eigen solkraftproduksjon, vil gjerne tru at dei bidreg til reduserte utslepp av klimagassar.
Foto: Frank May / NTB
Solkraftproduksjon: «Dei fleste vil vel gjerne tru at dei bidreg til reduserte utslepp av klimagass.»
Ane Barmen er utdanna skodespelar og musikkvitar. Ho har tidlegare skrive to romanar.
Foto: Maria Olivia Rivedal
Ane Barmen skriv med snert og humor og ein bit alvor om sånt som skjer seg.
Teikning: May Linn Clement
Oppbretta brok i bratta
«Å bretta er i grunnen ‘å gjera bratt’, og i norrønt hadde bretta just tydinga ‘reisa opp, reisa seg’.»
Ole Paus døydde før sjølvbiografien var ferdigskriven.
Foto: Nina Djæff
Eit sandkorn i maskineriet
Ole Paus skriv mest om slektsbakgrunn og mindre om artistkarrieren i sjølvbiografien sin, men det forklarar likevel mennesket Ole Paus.