Frisk poesidebut

Eplet kan stå for visdom og erkjenning, men også for svik og syndefall, i alle fall om ein les det i ein religiøs og bibelsk samanheng. Og det er ikkje dumt å ha dette i mente når ein les debutanten Anna Withs Eplet, nesten.

Diktsamlinga har definitivt noko uskuldig og friskt over seg, fordi ein får kjensle av at poeten beveger seg inn i eit område som er heilt nytt og underleg for det lyriske eg-et, men likevel fastlagt i verda. Det er språket og språkbrukaren det står om her.

Barnleg-naiv tone

Dikta er prega av ein utprøvande, leikande og tidvis barnleg-naiv tone. Her snakkar sola, og her finst «ljå-mann».

With plukkar opp språk som nærast tilfeldig dukkar opp, snur og kjenner og smakar på ord, seiemåtar, setningar, og freistar vinne ut og fange kva dei tyder. Det lyriske eg-et undrar seg over korleis dei ligg i munnen og kan gi meining. Ja, det lyriske eget er litt som ein oskeladd – eller som språkfilosofen Ludwig Wittgenstein, som også plukka opp ord og omgrep frå daglegtalen, og som i staden for å definere orda spesifiserte brukssamanhengane deira.

Eit dikt siterer også André Bjerkes regle i noko forvridd form: «før jeg vet oravde har jeg kjøpt både staven, skjoldet, skoen og ringen». Ein kan lese dikta som ein ord- og omgrepskatalog eller ei ordsamling, der dikta levande skildrar og syner korleis orda skyt knoppar, tankar, assosiasjonar; veks og føder meir språk.

Er du abonnent? Logg på for å lese vidare

Digital tilgang – heilt utan binding

Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.

E-postadressa di

Eg godtek vilkåra

Eller kjøp eit anna abonnement

Er du abonnent? Logg på for å lese vidare