Knut Hamsund: Dikte Les upp att. Lenge sidan sist. For lenge sidan har eg sett krossar ved dikti til Bjørnson, «Nordland», «Skjergardsøy». No merkjer eg òg ut diktet «Ved Böcklins Død». Det er godt bygt, fast, det er konkret, for han går ut ifrå bilete han har sett av meisteren, Jau, dette diktet er meisterleg, eg skal ikkje segja noko um Böcklin som målar.

«Himmelbrev til Byron» er skralt, – og dumt. Elles er dikti svært tidsbundne og litterære; språket reint dansk. Eit merkeleg dikt er «Margaret Mort», um den blinde gjenta.

Elles: kavaler-dikt. Synd han ikkje var fødd junker! Men so beisk kan lagnaden vera. At ein «adelsmann» skal vera son av ein fatig bonde! Det er for gale!

Ikkje for det, ætti til Hamsun var god nok, gamal ætt frå Gudbrandsdalen. Han kunde godt krøkja nasen og kjenna seg like god som etterkomarane av desse innflyttarslektene som hadde spela storfolk dei siste hundre åri her i landet – Krag, Krogh, Munthe osb. Det var som oftast so som so med den adelskapen deira.

Siste åri til Trakl, verre og verre. Fyll, gift, pengevanskar – det laut enda gale. Rett kom krigen og gjorde ein ende på elende. Enden hadde kome likevel, han var so djupt sokken at vanvit var einaste utvegen. Men merkeleg nok: diktaren var levande og sterk i han til det siste. Og umsut for dikti, at dei vart rett prenta, med dei siste rettingane.

«Eg har ingen rett til å draga meg unna helvete.» Det sa Trakl. Og det er so, me har ikkje krav på berre glede i livet.