Portrett av ein mogleg og umogleg onkel

Diktboka til Lars Saabye Christensen kallar på ein mann ved namn Onkel Onkel. Det særeigne er at han, trass i at for- og etternamn indikerer ein slektskapsrelasjon, ikkje kjenner nokon, ifølgje dikta. Han er grunnleggjande einsam og lengtar nok etter kontakt: «Det er godt å være i dårleg selskap/ så lenge man ikke er alene».

Onkel er uvanleg oppteken av vedlikehald og av onsdagar, fordi «da er det lengst til begge søndagene». Elles syslar han med ei obskur og aldri avslutta avhandling om den «fullgode grunn» som skulle ha blitt innlevert dagen før Sovjet gjekk inn i Afghanistan.

Vonde onklar

I litteraturen finst fleire vonde onklar. Hos Sofokles høyrer me at Antigone trassar onkelen, kong Kreon, som nektar å gi bror hennar ei gravferd. Onkelen Kreon dømmer difor Antigone til å verte gravlagd levande. No er ikkje Onkel Onkel korkje konge eller så vond, han er berre passeleg sta, passeleg mistilpassa tidsånda og kjenner på kjensla av å vere avleggs.

Dikta til Lars Saabye Christensen dannar eit poetisk og underhaldande portrett av den anonyme figuren som alle er i slekt med, eller slektar på. Onkel har attkjennelege trekk, men han stammar djupast sett frå språket, han har ein skikkelse danna av ståande vendingar og ordtak som Christensen har vridd på og tilført poetisk snert.

Oftast vil ikkje poeten ramse dei opp, han vil heller dreie og snu på dei og lage ordspel som fornyar og overraskar – og her finst uhorveleg mange sitatvennlege einlinjarar som syg seg fast i hjernebarken: «Om det ikke var godt sagt/ så var det godt å få sagt det».

Er du abonnent? Logg på for å lese vidare

Digital tilgang – heilt utan binding

Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.

E-postadressa di

Eg godtek vilkåra

Eller kjøp eit anna abonnement

Er du abonnent? Logg på for å lese vidare