Musikk
«Tankane går uunngåeleg til Kate Bush.»
Julia Holter seier at albumet er inspirert av menneskekroppen.
Foto: Camilla Blake
Flytande lyd
Julia Holter lagar eventyrlysten musikk.
Tittelsporet på Something in the Room She Moves, det nye albumet til Julia Holter, tener som ein god introduksjon til artisten. Songen er så full av varm vellyd og samstundes så kuriøs med sin abstrakte poesi – det er ikkje godt å seie kva som går føre seg i desse assosiative verselinene, anna enn at dei opnar døra inn til noko sanseleg, der klangen til orda er like viktig som det dei rommar av tyding.
Det skadar heller ikkje at tankane uunngåeleg går til Kate Bush, og det på meir enn éin måte: Det har både med sjølve komposisjonen å gjere, med Holters røyst og handtering av tangentane (ein Yamaha CS-60 og ein Wurlitzer), og ikkje minst med Devin Hoffs bandlause bass, som for denne lyttaren framstår som ei hyllest til Bush-bassisten John Giblin (1952–2023). Når du legg til Maia på jazza fløytespel og Chris Speeds fine solo på tenorsaksofonen, så snakkar vi verkeleg om litt av ein konfekt.
Uttrykk i rørsle
Holter har eg skrive om på desse sidene fleire gonger før – for denne lyttaren var Loud City Song ei stor oppdaging då albumet kom for vel ti år sidan, på seinsommaren 2013. Ei rastlaus eksperimentering kjenneteiknar denne artistens musikalske uttrykk, som stadig er i rørsle, slik at kvar utgiving byr på noko nytt.
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
